"Park" By: Anonymous "Maar?" Maar je wilt weten waarom ik gevraagd hebt om met me te praten? "Ja!" Heb je nog gedroomd over mijn Hint? "Nee, ik heb niet gedroomd over je hint. Ik heb wel een antwoord op je vraag. De reden dat ik jou nooit mee uit vraag is omdat ik denk dat jij meer voor mij voelt dan vriendschap en ik wil je geen hoop geven dat ik dat ook voor jou voel. Zo wilde ik het precies zeggen. Alleen heb ik er dagen over nagedacht welke zin te gebruiken. Oh ja? Ik weet niet. Ik voel gewoon niks voor jou. Ik weet niet hoe het komt, maar op de een of andere manier vinden veel jongens mij leuk." Er valt een stilte. Wat moet ik hier nu mee? Is dit soms haar wekelijkse toespraak tegen alweer zo'n jongen die haar leuk vindt. Het lijkt haat gemakkelijk af te gaan. "Er zijn meer jongens die mij leuk vinden, dan dat ik jongens leuk vinden." Alweer valt er een stilte. Eigenlijk wil ik aan haar vragen wat ze nu probeert te bereiken. Probeert ze nu de rollen om te draaien en te zeggen dat zij zo zielig is? Dat het niet meevalt om door zoveel jongens geliefd te zijn? Dit was niet zomaar liefde. Al meer een half jaar spoot de adrenaline door mijn lijf bij het denken aan haar. En het voelde goed, en het gebeurde vaak. Nu deed het pijn. Zwijgend lopen we verder door het park. Het pad is voor de helft bekleed met bruine bladeren. Het treinspoortje, bedoeld om treintjes over te laten rijden waarin kleine kinderen met hun ouders zitten, is bijna niet meer te zien. Overal om ons heen lopen kippen vrij rond. De meeste hebben een tak in een boom opgezocht om zich klaar te maken voor de nacht. Voor ons loopt een kip voorbij. Deze heeft ineens een hele goede reden om tegenaan getrapt te worden. "Wat jij nu verder moet doen weet ik ook niet." Maar je gaat maar niet weg. "Niet weg? Oh, uit je gedachten. Matthijs is het ook gelukt." Oh, dus Matthijs was ook het slachtoffer geweest. Die naam had ik al een aantal keren langs horen komen. Net zoals een heleboel andere jongensnamen. Veel te veel jongensnamen. Haar vergeten? Dat zag ik niet gebeuren. Al eerder waren er meisjes waar ik verliefd op werd. Maar dat was na een tijdje wel over. Als ze mij niet leuk vonden, maakte dat niet uit. Er waren nog genoeg andere meisjes. Maar bij haar was het anders. Dit was niet verliefd zijn; dit was houden van. Nooit wilde ik trouwen, nooit wilde ik kinderen krijgen. Met haar scheen het allemaal te kloppen. Nee, haar vergeten kon ik niet. Weer kruist een spoor het pad. Ik denk weer terug aan wat ze net zei. Hoe langer ik erover nadenk, hoe gemener het klinkt. Nog nooit had een meisje tegen mij gezegd dat ze me leuk vond, nog nooit had een meisje mij mee uitgevraagd. Drie maanden geleden had ik haar mee uitgevraagd. Ze zei ja. Een paar dagen voor de afspraak belde ik haar op om een tijd af te spreken, maar ze kon niet want ze had wat anders. Zo belangrijk vond ze het dus niet. We maakten een andere afspraak voor twee weken later. In de tussentijd bereidde ik me helemaal voor op de avond. Ik liep heel Amsterdam af op zoek naar een kadootje. Het kostte me een hele dag, maar uiteindelijk vond ik het. Tijdens het zoeken, keek ik naar gelegenheden om uit te gaan. De dagen erna kocht ik nieuwe kleren, nieuwe schoenen en keek naar meer uitgaansgelegenheden. Ik vond een theater waar ook gegeten kon worden en maakte een reservering. De dagen erna vlogen voorbij. Ik vroeg me af hoeveel adrenaline een mensenlichaam kon bevatten. Eindelijk was de dag zover. Ruim van te voren nam ik de trein naar Amsterdam en haalde de kaartjes op bij het theater. Ik liep terug naar het station waar we hadden afgesproken. Tien minuten voor de afgesproken tijd liep ik de hal binnen waar ik haar al zag staan. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik liep op haar af en naarmate ik dichterbij kwam, zag ik dat zij zich niet had voorbereid zoals ik. Haar schoenen zaten onder de modder, haar haren in een staart. Ze zag me en deed haar koptelefoon uit haar oren. Ik begroette haar en gaf het kadootje. Ze keek niet verrast of blij, maar meer alsof ze dit had vermoed en liever niet wilde dat het zou gebeuren. Toch bedankte ze me. De blijdschap verdween en terwijl we de hal uitliepen, kreeg ik het gevoel dat het voor haar anders was dan voor mij. Ze begon te praten over wat ze die dag had gedaan. Ze had de hele dag gefietst met een vriendin en kwam er net vandaan. Alsof dit even een tussendoortje was. Na een tijdje zette ik het over me heen en begon met haar te praten. De rest van de avond was erg gezellig en er viel geen moment stilte. Alles leek perfect te gaan, behalve het uitblijven van een zoen aan het einde. Er leek nog hoop te zijn. Hoop waar ik nu niet meer op kon rekenen. Alweer loopt er een spoor over het pad. Waar komen al die sporen toch vandaaan! Zwijgend lopen we verder. Er lijkt geen eind aan het park te komen. Ze lacht om een kip die, zittend op een tak, kakelt naar de andere kippen. Wat heb nu een enorme zin om de kip met een tak van die boom te slaan. Precies van achteren, zodat de kip omhoog geschoten wordt, de vleugels probeert uit te slaan, maar op dat moment tegen een tak knalt en naar beneden sodemietert. De uitgang van het park nadert. Voor me zie ik een grote flat, met kilometers daarachter een heldere lichtblauwe lucht die zich klaarmaakt voor de nacht, met de uitstraling van een kille herfst. Wat kon de wereld mooi zijn. Maar lijkt nu niet meer de moeite waard om voor te vechten. Er is bijna geen kip meer te zien als we het park uitlopen. We lopen door naar de trein. In de trein zitten we - nog altijd - zwijgend tegenover elkaar. Ik staar voor me uit. Een leven zonder haar is niet voor te stellen. De leegte in mij zorgt ervoor dat de rest er ingezogen wordt. We komen aan bij het station waar ze uit moet stappen. Langzaam staat ze op. Ik zwaai naar haar. "Niet teveel nadenken he" En weg is ze. Niet teveel nadenken. Dat was het enige wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Zonder haar kan ik niet verder leven. Alle andere dingen in de wereld, mijn dromen, mijn ambities zijn allemaal niet meer belangrijk. Bij het volgende station stap ik uit en neem de trein terug naar het Amstelstation. Daar aangekomen loop ik af op de Rembrandttoren. Het hoogste gebouw in Amsterdam. Ik wordt niet binnengelaten. Teleurgesteld loop ik terug. Op het perron komt een trein aan. Ervoor springen? Ik kan het niet. Ik wil niet dat mensen door mij een trauma oplopen. Het maakt niet uit hoe ik het doe; er zullen altijd mensen zijn die ik verdriet doe. Maar mijn verdriet is niet stopbaar. Ik neem de trein naar huis. 's Avonds zit ik aan mijn bureau. Een stanleymes ligt in mijn hand. Ik druk het bovenste stuk van het mes eraf, zodat een nieuwe, scherpe, punt verschijnt. Langzaam zet ik het mes aan mijn pols. Zonder te aarzelen probeer ik een snee te maken. Een enorme pijnstoot trekt op naar mijn hersenen. Ik haal het mes weg. Er is niks te zien. Geen snee, geen bloed. Slechts een klein schrammetje. Hoe kan dat nou? Ik probeer het nog een keer. Harder druk ik het mes in mijn pols. De pijn is bijna onverdraagzaam. Ditmaal loopt het bloed over mijn arm. Echter te weinig en te langzaam om uit mijn slagader te komen. Hoe diep moet ik gaan? Ik besluit ermee op te houden als ik me realiseer dat ik een jong meisje lijk die net te horen heeft gekregen dat de Backstreet boys uit elkaar zijn. Ik kras haar naam in mijn arm. Zachtjes loopt het bloed uit de strepen. Als ik klaar ben, is de naam niet te lezen, doordat het gedeelte helemaal rood en opgezwollen is geworden. Een uur later wordt het leesbaar. Als ik niet over haar heen ben tegen de tijd haar naam is weggetrokken... (c)opyright 2000 by Anonymous