"De Inslag" By: Aran "Wat ben je aan het doen?" Ik kijk omhoog naar wat eruit ziet als een meisje in een boom met een zaag. "Waar lijkt het op? Ik ben aan het snoeien." "Je kunt niet zomaar in een boom gaan klimmen en wat takken afzagen." "Ik ben een beschermd getuige." Ik laat een korte stilte vallen. "Ja, en?" Het meisje werpt me een blik toe en begint dan met de zaag in haar hand naar beneden te klimmen. Het laatste stukje laat ze zich vallen en met een plof komt ze in het gras voor me neer. De zaag zet ze zo lang tegen de stam van de boom en terwijl ze het stof van haar kleren klopt kijkt ze me brutaal aan. "Ik woon hier niet echt. Dat zijn niet mijn ouders, dit is niet mijn boom en niemand weet wie ik ben. Dus, ja, ik kan zomaar in deze boom klimmen en takken afzagen en niemand kan er wat tegen doen." "Heb je er uberhaupt verstand van?" "Waarvan?" "Van bomen snoeien." "Deze is te groot, heeft te veel takken en de takken zijn te lang. Dat is alles wat ik hoef te weten." De kantine staat zo'n beetje blauw van de sigaretten- rook. Het is amper twee uur na mijn korte gesprek met het meisje-met-de-zaag en ik vind mezelf verzeild op een personeelsfeestje van het reclamebureau waar Walter werkt. Voor Walter's carriere is het erg belangrijk dat hij zich als homo profileerd en ik speel zijn nieuwe, jonge, aanwinst. Sinds ik begonnen ben aan de goedkope rode wijn, die uit vijfliter jerrycans wordt geschonken, heb ik het idee achtervolgt te worden door een kabouter. Steeds meen ik het amper vijftig centimeter grote mannetje net vanuit m'n ooghoek te kunnen zien maar als ik me omdraai is hij verdwenen. Het reclamebureau kan gewoon niet hip zijn want dan zouden de werknemers niet zoveel roken. Ik begin daadwerkelijk de behoefte te krijgen aan Walter te gaan hangen, wat mijn rol overtuigender zou maken, maar Walter reageerd een beetje geirriteerd. Mijn relatie met Walter buiten personeelsfeestjes om is overigens puur platonisch. Hij is maar twee jaar ouder dan ik en we kennen elkaar van De BuurtPreventie, een vereniging ter preventie van iedere vorm van buurtgemeenschap. Kortom, goeie vrienden, kunnen goed doorzakken en liggen vooral intellectueel heel erg op een lijn. Ondanks de dikke rook begint het me op te vallen dat een van Walter's mannelijke collega's smachtende blikken naar me loopt te werpen. Om mezelf een houding te geven sla ik een arm om de meest dichtbijzijnde nek. De nek blijkt van een niet onaardige jonge vrouw te zijn en aangezien ze niet protesteerd gebruik ik de gecreeerde adempauze om de mannelijke collega eens goed te bestuderen. Erg modieus, moet ik snel concluderen. Met een pantalon en bijpassend jasje maar zonder stropdas en een baard van drie dagen en haar dat net wat langer dan kort is en een beetje door de war zit. Hij kijkt me nog steeds aan en het begint tot me door te dringen dat de vrouw waar ik een arm omheen heb geslagen gewoon in gesprek is met een collega en me zelfs nog geen blik waardig heeft gegunt. Plotseling niet meer op m'n gemak laat ik mijn arm van haar schouders afglijden en eenmaal alleen ben ik een prooi geworden voor iedereen die me wil aanspreken. Walter, God zegene hem, ziet het probleem en legt een hand op m'n schouder om me met zachte dwang bij het groepje weg te leiden. "Hoe lang nog?" vraag ik hem als we buiten gehoorsafstand zijn. "Je doet het prima." Een beetje aan de rand van de feestende massa laat Walter me weer achter om nog twee glaasjes van het rode bocht te halen. "Hoe lang nog?" Walter kijkt me zuchtend aan en wil een scherp antwoord geven als ik het vijftig centimeter grote kaboutertje weer ontwaar. Ik slaak iets van een schreeuw en ren weg. "Wat was dat nou?" Walter, eindelijk erin geslaagd me in te halen en klem te zetten tegen de muur van een kantoorpand, kijkt me bezorgd aan. "Niks. Ik, ik. Ik werd gestalked door een kabouter." Meteen gaat een van Walter's wenkbrauwen een eind omhoog en z'n blik krijgt iets spottends. "Gestalked? Door een kabouter?" Ik knik. "Wat jij nodig hebt jongen, is De Inslag." Ik kijk hem vragend aan maar Walter zegt niets meer en gebaart me hem te volgen. De Inslag blijkt een coffeeshop. Veel allochtone jongeren, witte tegeltjes tegen de muren, een tafelvoetbalspel en oranje vlaggetjes nog van het afgelopen EK. Kortom; erg sfeervol. Ik neem de ruimte kort in me op en maak me klaar om rechtsomkeerd te maken als Walter weer een gebiedende hand op m'n schouder legt. "Nee, jongen, we blijven." Tegen m'n zin in ga ik op een van de krukken aan de bar zitten en Walter besteld een prefab joint. De hash blijkt goedkoop en dus dodelijk en in het tijdsbestek van een half uur zak ik steeds verder voorover totdat mijn neus ongeveer drie millimeter boven de bar zweeft. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stromen en ga met een slome haal rechtovereind zitten. Even ben ik bang de kabouter weer te zullen zien, maar hij blijft weg. "Logisch." verteld het meisje-met-de-zaag me de volgende middag. "Kabouters zijn als de dood voor witte tegels." Ik kijk haar een beetje vervreemd aan. "Eigenlijk voor alle soorten tegels, maar vooral witte. Kunnen ze helemaal niet tegen." "Hi!" Ik draai me om en kijk recht in een gezicht dat ik niet een, twee, drie kan thuisbrengen. "Diederik, van dat personeelsfeestje eergister bij DTT-Advertising..." probeert het gezicht. Ah. De collega van Walter met de smachtende blik. Juist. "Hoi!" zeg ik op een overduidelijk geveinsde, blij-verraste toon. "Hi!" zegt Diederik weer. "Waar ga je heen?" Ojee. Diederik is opzoek naar gezelschap. "Die kant op." zeg ik, zonder echt een richting aan te geven. Diederik zegt wat terug maar ik hoor hem al niet eens meer. Een beetje onrustig kijk ik om me heen. Opeens zie ik tussen het verkeer de kabouter weer opduiken. Hij rijd op een omgebouwde fiets, met hele hoge trappers, zodat z'n korte beentjes erbij kunnen. Z'n hoofdje is helemaal rood aangelopen van het harde trappen. Ik draai me om en ren hard weg. Achter me hoor ik Diederik schreeuwen. Ik ren nog harder. Ga een hoek om en nog een. Steek over, duik een steegje in en ga weer een hoek om. Uiteindelijk duik ik een diep portiek in om even op adem te komen. Tot mijn stomme verbazing zie ik Diederik een minuut later voorbij rennen, maar van de kabouter verder geen spoor. Diederik heeft mij gelukkig niet gezien en ik wacht even voordat ik voorzichtig om het hoekje kijkt of hij al weg is. Dan stap ik het portiek uit en loop met stevige pas de andere kant op; richting De Inslag. Als ik even later wederom aan de bar van De Inslag een prefab zit te roken komt er een marrokaanse man naast me zitten. Hij legt een hand op m'n rug en zegt dat hij me er slecht uit vindt zien. Ik kijk hem fronsend aan. "Kabouterproblemen." verklaar ik, hopend hem hiermee meteen kwijt te raken. Hij knikt begrijpend. "Ken jij Kirsten? Dat is een slimme vrouw. Weet raad." Ik haal m'n schouders op. Hij pakt een van de kartonnetjes die voor tipjes bestemd zijn en schrijft er een telefoonnummer op. "Kirsten." zegt ie terwijl hij me het kartonnetje in de hand drukt. "Kirsten." knik ik. Ik hou hem de joint voor. "Nee, dankje. Ik heb iets... ehh..." Hij gebaard met z'n handen en glimlacht breed. "Oppeppends nodig." Ik knik. "En jij ook." voegt hij eraan toe. Doodsbang druk ik mezelf dieper in het portiek. Aan de straatkant staat een kabouter. Hij verspert de uitgang met z'n beentjes stevig op de grond geplant en zijn armpjes over elkaar geslagen. Ik zoek wat in m'n zakken en steek met trillende handen een sigaret op. De kabouter kijkt nieuwsgierig toe. Op dat moment komt er een pizza-brommer over de stoep aanscheuren die de kabouter van opzij schept. Ik spring op en maak me uit de voeten. Thuis heb ik inmiddels mijn matras naar m'n badkamer versleept. Het is wat krap maar gaat net. Op z'n minst krijg ik een goede nachtrust. "Ach zeik toch niet zo." Walter klinkt geirriteerd na het aanhoren van mijn verhaal. "En behalve door kabouters wordt ik ook door een collega van je gestalked. Diederik, heet ie." Walter moet lachen. "Diederik is lief." "Nou dan ga JIJ toch fijn met hem uit!" Boos gooi ik de hoorn op de haak. Rennend kom ik langs de tuin van het meisje- met-de-zaag, op de voeten gevolgd door een wilde kabouter. Het meisje-met-de-zaag, die ik in de eerste instantie nergens zag, dook opeens vanachter een boom tevoorschijn en ging de kabouter te lijf. Een gesmoord kreetje weerklonk en voorzichtig minderde ik wat vaart om achterom te kunnen kijken. Daar stond het meisje-met-de-zaag met in haar hand een bebloedde zaag. Het kleine lichaampje van de kabouter lag plat op de grond en zat ook onder het bloed. "Zo." sprak ze opgeruimd. (c)opyright 2000 by Aran