"Bot" By: fledder Site: Homepage Als hij haar woonkamer binnenstapt wordt slaat een muffe geur hem in het gezicht. "Doe je jas toch uit" zegt ze, terwijl ze die van haar over een stoel gooit en naar de keuken loopt om koffie te zetten. Hij gehoorzaamt en kijkt de kamer rond. Een standaard appartement, maar met meer sfeer dan die van zijn vorige vriendinnen. De warmgele muren met het donkerhouten meubilair, in combinatie met grote, dreigende maskers aan de muren doet hem denken aan Afrika, alhoewel hij nooit daadwerkelijk in Afrika is geweest. "Mooi." "Dank je." Ze drukt een mok dampende koffie in zijn handen en begint de vele kaarsjes die her en der verspreid staan aan te steken. De lage plank valt hem pas op als ze de drie kaarsjes en de staafjes wierook die erop staan aansteekt. Een stuk zwart fluweel bedekt de bovenkant van de plank, die ter hoogte van zijn middenrif hangt. Even blijft ze bewegingsloos staan, dan beweegt ze alsof uit een trance gerukt en pakt ze haar mok die ze op de eettafel had gezet en neemt ze plaats in een van de grote stoelen. Zijn blik is nog steeds gericht op de plank. "Een aap?" vraagt hij en hij wijst naar de twee schedels die hem tussen de kaarsjes toegrijnzen. Ze staat weer op en gaat naast hem staan, met haar schouder licht tegen zijn arm gedrukt. "Nee, mensen." Hij strekt zijn hand en klopt op een van de schedels, die met een hol geluid antwoordt. "Net echt." "Niet! Niet aankomen, alsjeblieft!" Ze trekt zijn arm weg en gaat tussen hem en de plank in staan. Langzaam verschijnt er een vertederde glimlach op haar gezicht. "Ze zijn mooi, he?" Biologie schiet er door zijn hoofd. Natuurlijk, stom, ze studeert biologie. "Morgen ga ik mam halen." Ze draait zich om en hij kijkt recht in twee donkerbruine ogen. "Je koffie wordt koud." Hij buigt zich naar haar toe om haar te kussen, maar ze duikt weg en gaat weer in haar stoel zitten, haar knieën opgetrokken en de mok in haar handen. Inwendig mopperend gaat hij op de bank zitten. Dat heeft hij weer, op zaterdagavond een griet aan de haak slaan die met koffie drinken ook koffie drinken bedoelt. Hij kan nog net een zucht onderdrukken. Een tijdlang zitten ze in stilte met hun mokken in hun handen. Zij lijkt in gedachten verzonken naar het vlammetje van een kaars te staren. Dit en het suffe getik van een klok maken hem nerveus. Met een grote slok leegt hij zijn mok; als hij snel is kan hij voor vanavond nog een ander vinden. Tegelijk met hem zet ze haar mok op de tafel. "Ga je mee naar de slaapkamer?" vraagt ze. Stom toeval dat ze elkaar weer tegenkwamen. Juist om dat te voorkomen was hij naar een andere kroeg gegaan, maar blijkbaar had zij een zelfde tactiek. Toen ze vroeg of hij meeging stemde hij in, zij het na een korte inspectie van de ruimte op betere vangst. Als hij haar woonkamer binnenkomt wacht hij even met het uittrekken van zijn jas tot het deja vu gevoel weggezakt is. Zich in stilte verheugend op wat komen gaat, ploft hij neer in de stoel waar zij de vorige week in was gaan zitten. "Hoe vind je haar?" klinkt haar stem vanuit de keuken. "Wie?" "Op de plank." Hij kijkt meteen naar de lage plank en ziet de schedels, het witte bot glimmend in het licht van de halogeenlampjes. Plotseling realiseert hij zich dat er een derde staat. Nieuwsgierig staat hij op en loopt hij naar het lugubere altaar. Hij grinnikt bij de gedachte aan een altaar, daar lijkt het inderdaad wel op, alhoewel hij nog nooit echt een altaar gezien heeft. "Dat je ze zomaar mee mag nemen." Ze grinnikt. "Dat mag ook niet echt." Ze geeft hem zijn koffie en gaat naast hem staan. Zijn oog valt op de oogkas van de nieuwste schedel. Kleine flintertjes grond die in kleine oneffenheden zitten. "Waaraan is hij gestorven?" "Het was een zij. Een natuurlijke dood, zes maanden geleden." "Zes maanden geleden? Gatver, straks blijkt het iemand te zijn die je kent." Ze kijkt hem aan en trekt niet-begrijpend haar wenkbrauwen op. "Het is mijn moeder." (c)opyright 2000 by fledder