"Mistig" By: Aran De regen komt met bakken tegelijk uit de lucht vallen. Het is pas acht uur maar al zo donker dat de straatverlichting is aangefloept. Hun licht weerkaatst in de plassen op straat en werkt desorienterend. De afgelopen dagen was het vrij warm voor de tijd van het jaar en een deel van de hitte is blijven hangen. Eigenlijk is de regen wel verfrissend, maar als er iets te klagen valt maken we daar graag gebruik van. Luuk en ik lopen stevig door. Werktuigelijk voorovergebogen om ons gezicht tegen het onschadelijke water te beschermen. Rosa versnelt haar pas even en komt naast ons lopen. Haar halflange bruine haar zit in natte slierten tegen haar gezicht geplakt. Ze ziet er aandoenlijk lief uit, als een verzopen kat, met een flair van beslistheid die doorweekte vrouwen wel eens hebben. Opgewekt trekt ze aan Luuk's arm, hij is compleet confuus. Luuk laat zich soms wat makkelijk van zijn stuk brengen. "Dus jij werkt bij Hewlett Packard?" Geen van ons laat zijn humeur drukken door het weer. Vooral Rosa is vrolijk als altijd. Luuk vind haar knap, dat zie ik zo. De vriendin van een ander heeft heel vaak iets aantrekkelijks, dat is de basis van veel affaire's, daar ben ik van overtuigd. Luuk heeft daar ook last van, maar op de een of andere manier maak ik me daar niet zo druk om. Niet omdat ik weet dat Luuk niet Rosa's type is, want eerlijk gezegd weet ik dat niet, maar simpelweg omdat ik als ik me druk ga lopen maken om de concurrentie ik niet veel verder kom. Luuk reageerd haperend. "Ehh... ja." "Hoe kom je aan zo'n baan?" Goeie vraag. Ik kan een spottend lachje niet onderdrukken, maar gelukkig heeft niemand het door. "Mijn vader werkt er. Die heeft me er zeg maar binnen gekregen." Luuk is tenminste eerlijk. "Ah." Met z'n drieen dringen we de toch al volle kroeg binnen. De Witte is een van onze adresjes, maar er zijn in totaal te veel adresjes om De Witte onze stamkroeg te noemen. De laatste tijd komen we er wel wat vaker omdat hij op onze route ligt. Ik baan me meteen een weg naar de bar om een rondje te bestellen. Luuk ziet en groet een bekende. De zitplaatsen zijn uiteraard allemaal al bezet maar we vinden wat mooie staanplaatsen vlakbij een plant. Als we zouden roken hadden we daar mooi onze peuken in kwijt gekund. Bovendien redeneert Rosa dat in de directe omgeving van de plant waarschijnlijk de meest frisse lucht hangt. Afgezien natuurlijk van de directe omgeving van de deur, maar daar tocht het weer. Ik werp een blik naar Rosa, naar haar glas en dan naar dat van Luuk. Ik heb de nare eigenschap de eerste drie biertjes heel bestudeerd op te drinken. Ik hou scherp in de gaten hoe snel de koplopers zijn en zorg dat ik niet te ver achterloop. Het liefst zorg ik dat ik voorloop. Na ongeveer het derde rondje slijt dit gedrag vanzelf. Nou moet ik zeggen dat het in dit gezelschap allemaal niet zo ingewikkeld is. Rosa kan redelijk doordrinken, voor iemand met haar lichaamsbouw. Luuk heeft ongeveer hetzelfde tempo. Ik van nature ook, maar ik kan natuurlijk verder gaan. Twee rondjes later komt Ravi binnenzetten. Zijn verzopen uiterlijk herinnert ons aan het weer buiten. "Wat een Nederweer." klaagt Ravi. We knikken instemmend. Het weer in Nederland is altijd heel erg Nederlands. Zomers zijn of drukkend heet of nat, winters zijn of naar koud of nat. Herfsten en lentes zijn of vroeg warm danwel snel koud afgewisseld door periodes van nat of gewoon helemaal nat. Tegen middernacht sluit De Witte en komen we weer op straat terecht. De regen is inmiddels opgehouden en heeft plaats gemaakt voor een drukkende warmte. Een korte discussie tussen ons vieren volgt over waar we onze avond voort zullen zetten. Uiteindelijk valt de keuze op Ravi's kamer. Ik betwijfel of Ravi het daar zelf mee eens is maar hij woont het dichtste bij en dus is het eigenlijk onvermijdelijk. Ik ben inmiddels vaak bij Ravi thuis geweest maar ik blijf het een vaag hol vinden waar hij in woont. Een groot deel van de muren is bedekt met boekenkasten. Het plafond is in een rode tint geschilderd en er hangen een paar hangplanten wat het vertrek de sfeer van een grot geeft. Op de bovenste planken van de boekenkasten staat een vrij grote verzameling drankflessen, miniatuurtjes en grote flessen, sommige leeg en anderen gevuld. Op de planken eronder staan boeken en verschillende antieke voorwerpen die ongetwijfeld uit het verre Oosten komen of tenminste zo aandoen. Er hangen een aantal spiegels met versierde lijsten waar ansichtkaarten met religieuze afbeeldingen tussen geklemd zijn. Behalve een bureau staan er een paar wat kleinere tafeltjes met planten en tot kandelaar gebombardeerde flessen wijn erop. Overdag biedt slechts een enkel, vrij klein, raam het daglicht een kans om naar binnen te vallen. Vanuit dat raam heb je echter een heel mooi uitzicht op de Prinsengracht en dat maakt veel goed. Luuk en ik ploffen op een bank neer. Terwijl Ravi een paar kaarsen aansteekt, kijkt Rosa nog wat rond. Er hangt een niet onprettige lucht van wierrook vermengd met een vleugje verbrande wiet. In een hoek van de kamer, naast het raam, staat een klein altaar met daarop een dertig centimeter hoog Boeddhabeeld. Het beeld is omringd door waxinelichtjes en schaaltjes met wierrook. Achter het beeld staat een soort houten schot dat op een symmetrische manier versierd is met kleurige beschilderingen. Ravi geeft ons allemaal een koel flesje Amstel en ploft neer op de andere bank. Rosa strijkt naast hem neer nestelt zich tegen hem aan. Ravi werpt me een blik toe maar ik negeer deze. Na iertjes schakelen we over op wodka on the rocks en begint de stemming er goed in te zitten. Het is verbazend op welke onmogelijke gespreksonderwerpen je komt als je eenmaal aangeschoten bent. Rosa zit Ravi door te zagen over zijn geloof. Zo interessant als deze is, zo weinig heeft Ravi erover te melden, weet ik uit ervaring. Ravi is een man van weinig woorden en ik vermoed dat hij dat puur uit eigenbelang doet. Als je weinig zegt word je namelijk ook weinig lastig gevallen, en dat is natuurlijk erg rustig. Vervelende en langdradige discussies weet Ravi te vermijden door simpelweg niets te zeggen, wat me op zich ook niet makkelijk lijkt want ik weet dat hij wel degelijk een sterke eigen mening heeft. Hij gelooft in reincarnatie en ik vermoed wel eens dat hij eigenlijk heel erg oud en wijs is. Luuk en ik zitten ondertussen over van alles en nog wat te lullen. Eigenlijk over helemaal niets. Luuk is wat dat betreft de tegenpool van Ravi. Luuk praat heel veel, vooral gewoon tegen je aan, of je luistert of niet. Luuk heeft best een aantal zinnige dingen te melden maar het probleem is een beetje dat hij niet door lijkt te hebben wanneer je, door omstandigheden, even je aandacht ergens anders op moet richten. In zulke gevallen praat hij gewoon door en als je eenmaal een stukje gemist hebt kun je vaak aan het hele verhaal geen touw meer vast knopen. Luuk komt over als een haastig mannetje en dit merk je ook als je met hem praat. In een poging tijd uit te sparen praat hij soms in halve zinnen, met het onvermijdelijke gevolg dat ik er al vrij snel niets meer van snap. Uiteindelijk verliest hij alleen maar tijd aan pogingen z'n tempo te verlagen en complete zinnen te bouwen, wat voor ons beiden nogal frustrerend kan zijn. Rond vier uur besluiten we er een punt achter te zetten. Iedereen is aardig lam en geen van ons heeft de behoefte verder te gaan. Ravi ligt naar het plafond te staren en reageert nauwelijks als Luuk en ik ons vertrek aankondigen en hem groeten. Hij reageert zelfs nauwelijks op het afscheidskusje dat Rosa hem op z'n wang geeft. Op straat gaan we ieder onze eigen weg. Luuk loopt naar huis en Rosa en ik gaan kijken of we de metro kunnen vinden. Een beetje giechelig en zwaar tegen elkaar aan leunend lopen we de straat uit. De volgende morgen brengt een lichte kater. Rosa's appartement is romantisch ingericht. De lakens, de gordijnen, de muren, alles lijkt witter dan ooit. Opgekruld tussen het witte beddegoed ligt Rosa lief te zijn. Haar regelmatige ademhaling komt maar net boven het geluid van de zon uit. Bang haar te wekken lig ik zo stil mogelijk te genieten van mijn kater. Bang haar te wekken aai ik voorzichtig haar haar dat over haar kussen ligt uitgewaaierd. Er zou patent op moeten worden aangevraagd, op momenten als deze. Met tegenzin kom ik overeind en hijs ik me in m'n kleding. Ik heb besloten dat ik het niet kan maken weer weg te blijven bij college en als ik eenmaal iets besloten heb dan moet ik me daar aan houden anders is het einde helemaal zoek. Ik vrolijk mezelf op met de gedachte dat een college in een bui als deze nog wel eens leuk kan zijn. De tramreis is in elk geval altijd een goed moment om wakker te worden en een beetje op de snelheid van het leven te komen. Niet dat deze snelheid op het moment zo ongelooflijk is, in de tram. Het spitsuur is inmiddels ruim voorbij en het grootste gedeelte van de passagiers bestaat uit bejaarden en huisvrouwen. Niet zo erg echter als in de middag, althans de laatste dagen. Het is weer huishoudbeurs en bij station Rai wordt de tram overspoeld door huisvrouwtjes uit de provincie. Het ergste is nog dat wat ik te zien krijg slechts de fractie is die logeert bij vrienden en familie in Amstelveen. Het grootste gedeelte zal wel per trein afgevoerd worden en direct in het juiste slaapstadje of roddelgat worden gedropt. In de tram pik je ze er zo uit, de beursgangers. Overladen met plastic tassen vol met de meest uiteenlopende troep, voornamelijk voedselmonsters, kleppen ze enthousiast na over alle mooie dingen die ze gezien hebben. Het is best wel triest eigenlijk dat er voor hen zo weinig overblijft in het leven. Ondertussen loop ik me heerlijk te ergeren aan hun gedrag waarmee ze dubbel en dwars aan hun imago voldoen: "En dan zo direct lekker bijkomen met een lekker kopje thee." Ik kijk op mijn horloge, twaalf uur. Het is tussendemiddag en er zijn niet meer huisvrouwen dan normaal. Amstelstation, wakker worden. Op de afdeling is het al een gezellige boel. Op de tv in de meettechniek hoek staat TMF aan en in de computerhoek zit iemand mp3'tjes te draaien. Ik heb nog vijf minuten voor het college begint en controleer nog snel even m'n email. Een meisje tegen wie ik, vlak voordat ze uit de chatroom vertrok, beweerd had dat het duister aan mijn zijde is, vraagt per email om opheldering. Later. Op de gang richting de collezaal kom ik Luuk tegen die net een bak koffie heeft getapt. He, u hier? Lekker geslapen? Luuk kijkt me vermoeid aan en loopt tegen me aanlullend mee naar de collegezaal. Het college is inderdaad weer eens gezellig. De hele harde kern is aanwezig; Jeroen, Maarten, Richard, Matt, andere Matt, Kees, Mohammed, Said, andere Said, Moessef. De enige duidelijke afwezige is Ravi, maar het zou me niets verbazen als die nog in dezelfde positie zit als we hem gisteravond in hebben achtergelaten. Ik plof naast Matt neer (de Matt, m'n vriend, m'n makker, die er gisteravond ook bij zou zijn geweest, ware het niet dat hij wat anders te doen had) en geef hem een klap op z'n schouder. He, tijd niet gezien. Ik zit nog nauwelijks of de docent, meneer Verwaal, begint aan zijn onvolgbare en onbegrijpelijke relaas dat zeker tot aan het einde van zijn college ononderbroken door zal gaan. Op degenen die de wens hebben om wat op te steken na, stoort niemand zich aan zijn gebrabbel. Luuk wil dat ik een artikel over Linux lees uit een computertijdschrift dat hij uit z'n tas heeft weten te toveren en ik vraag hem of hij z'n Jazz-drive bij zich heeft. Ik weet niet precies waarom ik dit vraag want er is op het moment niet echt iets dat ik wil downloaden van het Internet. Geen grote softwarepakketten in ieder geval, waar je een dergelijke verplaatsbare harde schrijf voor nodig hebt. Luuk is trouwens wel altijd goeie conversatie als ik op een verloren middag achter een Unix-bak zit te chatten en Luuk achter de Windows-computer ernaast spullen zit te downloaden. Ik kijk het lokaal rond en zie hoe iedereen met iets anders bezig is dan het college; Matt is in gedachten verzonken, andere Matt en Jeroen zijn in discussie over een project, Peter zit een anekdote aan zichzelf te vertellen en, jahoor, Maarten staat net op en loopt met z'n GSM aan z'n oor het lokaal uit. Zaken zijn zaken. De docent gaat onverstoorbaar door en ik vraag me af hoe de Hogeschool van Amsterdam er garant voor kan staan dat deze studenten dit vak straks beheersen. Blijkbaar maakt het niet uit. Na afloop van het college loop ik nog even met Matt en Luuk naar het studielandschap om wat te bespreken. Er loopt nog een oud project dat we moeten afronden. Matt en ik hebben ondertussen alweer een ander project (project ES) en Luuk is druk bezig z'n propaedeuse af te ronden dus is motivatie ver te zoeken. We lopen het al een paar maanden voor ons uit te schuiven. Een beetje uit plichtsbesef bespreken we een keer per week de vorderingen, maar voor de rest gebeurt er weinig. Een schetsend voorbeeld van hoe we met onze studie omgaan. TMF staat nog steeds aan en ik hoor Natalie Imbruglia een mij onbekend liedje zingen. Ik draai me om en besef me dat ze op de een of andere manier symbool staat voor het leven dat we nu leiden. Het is een beetje een rock liedje en ze zingt zo stoer mogelijk, wat best aardig lukt. Tijdens een close up zie ik hoe ze tijdens het zingen met haar bovenlip net even de microfoon aanraakt en voor het eerst in mijn leven wens ik een microfoon te zijn. M'n blik dwaalt af naar de deur en ik zie Rosa de gang erachter inlopen. Ik hoor Natalie nog steeds maar ben haar weer vergeten. Rosa kijkt me glimlachend aan. "He, wat een verassing." Ik geef haar een kort kusje op haar wang. Ze kijkt vrolijk het kringetje rond en laat haar ogen dan quasi verontwaardigd op mij rusten. "Waarom heb je me vanochtend laten slapen?" Matt grinnikt wat. Kees, die er inmiddels ook bij is komen staan, wil een opmerking maken maar slikt het einde in. "Ik wilde je niet wekken." Abrupt is het leven tot een stilstand gekomen. Half twaalf. Het is doodstil op station Spaklerweg. Een schril contrast met het drukke cafe, tien minuten geleden. Ik kijk over m'n schouder naar het luchtalarm dat op het liftgebouwtje gemonteerd is. De drie witte paddestoelen kijken dreigend terug, alsof hun zwijgen ieder moment doorbroken kan worden. Zou de sneltram nog rijden? Mijn aangeschoten toestand heeft m'n gevoel voor dramatiek niet verpest maar wel m'n dagelijkse denkvermogen. Afwachten maar. Het is nacht en ik wordt gehuld in een veilige deken van geel licht, afkomstig van straatlantarens. Ik leun achterover tegen de grote stalen afscheiding die (om onduidelijke redenen) in de lengterichting van het perron is opgetrokken. Eindelijk komt de sneltram aanrijden. Luidruchtig komt hij tot stilstand, net zoals het leven vijf minuten geleden tot stilstand leek te komen. Ik blijk de enige passagier in de wagon te zijn. Op mijn gemak zoek ik de vierzit uit met de schoonste stoelen en ga ik lekker breeduit zitten. Door het ondergekraste raam zie ik de stad voorbij schuiven. Plichtsgetrouw stopt de sneltram bij iedere halte maar gelukkig stapt er verder niemand in. Op het moment is ons liefdesnestje even een beetje zielloos. Rosa is namelijk weg. Rosa is een weekje naar Duitsland met haar ouders, een achtertante opzoeken. Ik had mijn aanhankelijke kant getoond, waarvan ik weet dat Rosa het een van mijn mindere kanten vindt, en ik heb haar gevraagd te blijven. Ga alsjeblieft niet weg, ik heb je nodig. Rosa had me even onderzoekend aangekeken en gezien dat ik het maar half serieus meende. Nee, ik ga toch. Waarna ik een aanloopje nam en haar besprong. We vielen met z'n tweeen op de grond (onze val werd gebroken door mijn arm) en ik hield haar stevig omklemd. Rosa worstelde, wringde, lachte en giechelde. Met haar dunne en lenige lichaam lukte het haar zowaar los te komen. In plaats van naar de deur te vluchten rende ze naar het bed, waar ze zogenaamd even op adem moest komen. Ik was inmiddels ook weer overeind gekrabbeld en sprong een tweede maal op haar af. We belandden, de wonderen zijn werkelijk de wereld nog niet uit, dit keer in bed. Zij lag onder me, kon werkelijk geen kant uit en gaf stante pede op. Ik kuste haar, eerst ruw, toen teder. We hadden sex en de volgende dag was ze weg, naar Duitsland of all places. Ik sta in het halletje en kijk de huiskamer in. Overzie de plaatsen waar we gevree?n hebben. Op bed uiteraard, op de vloer, onder de tafel, op de tafel, op de bank. Ik moet even zuchten. Vermoeid plof ik neer in ons bed, dat nog steeds vaagjes naar haar ruikt, zelfs nadat ik er al een paar nachten alleen in heb geslapen, en dommel weg. Roos is Roos, daar was ik al heel vroeg achter. Ze is een klein beetje Amerikaanse droom; populair, slim, knap en ambitieus, maar vooral heel erg veel Rosa. Rosa is echt intelligent, best grappig, denkt na over de dingen en is heel energiek. Rosa is van het type "minst waarschijnlijke vriendin". Ik ontmoette haar vlak na de zomervakantie. De afdeling Elektrotechniek had een borrel georganiseerd om de intrek in het nieuwe gebouw te vieren en op de een of andere manier was Rosa, die Co-op HEAO doet, hierin verzeild geraakt. Een aantal eerstejaars hadden uiterst kinderachtig op haar verschijning gereageerd en ik ben dan de beroerdste niet om haar als een redder in nood weg te loodsen. Ik overtuigde haar wat mee te drinken en na twee biertjes en een bakje pinda's geritseld te hebben raakten we aan de praat. Hoewel we wat terzijde van de borrelende mensen stonden kwamen er al snel wat andere studenten bij staan die er allemaal op aan stuurden ook met Rosa in gesprek te raken. Uiteindelijk werd het best gezellig maar inmiddels had ik alle hoop verloren Rosa nog eens alleen te zien. Totdat Rosa aankondigde dat ze het voor gezien hield. Iedereen groette haar, mij incluis. "Nee, jou wil ik nog even spreken." Enkele, snel herstelde, verbaasde blikken. Rosa greep heel kort m'n hand en gaf er een klein rukje aan ten teken dat ik haar moest volgen. Met een zo onverschillig mogelijke houding volg ik haar, weg van het geborrel. "Wat is er, waarom wilde je me spreken?" Rosa loopt nog een eindje door, houdt dan stil en kijkt me glimlachend aan. Ik had al eerder die middag aan haar houding en uitstraling gezien dat ze populair was en vooral iemand met een eigen wil. Om eerlijk te zijn was ik een beetje geintimideerd. Ik moet er ook wat verloren bij hebben gestaan, zoveel vertelde ze me achteraf. "Ik wil je nog eens zien. Bel me, dan gaan we nog een keertje wat drinken." Ze pakt een pen en een stukje papier en noteert, mijn bovenarm als tafel gebruikend, haar naam, telefoonnummer en haar email adres. Haar email adres, ja. Tijden veranderen en Rosa was blijkbaar niet iemand die achterliep. Ze geeft me het briefje en benadrukt: "Bel me." Ze kijkt me met een serieuze blik aan en eindelijk moet ik glimlachen. "Don't worry, I will." "Bye." Ze zwaait even met een kort gebaar en loopt weg. Zonder dat het mijn bedoeling is groet ik haar op precies dezelfde manier en zwaai ook precies zoals zij gedaan heeft. Als ze uit het zicht is draai ik me om naar de groep studenten die, een eindje verderop, nog steeds staan te borrelen. Ik draai me weer om en loop van ze weg. Meteen de vrijdag erop spraken we af in een cafeetje vlakbij school. Pas op dat moment leerden we elkaar kennen en klikte het echt. Donderdag 5 November 1998. Gewapend met een dubbele bos chrysanten loop ik de Heuvellaan af. Ik ben op weg een statement te maken tegenover Maud Hawinkels. Maud, voor diegene die niet meteen weten over wie ik het heb, is de 22 jarige presentatrice van het uiterst absurde jeugdprogramma "Honk". Maud is Limburgs, heel grappig, heel spontaan, heel maf en ziet er heel leuk uit op een onopvallende, "girl next door"-achtige manier. Maud, kortom, is van het type "meest waarschijnlijke vriendin", ware het niet dat ze bijna geheel onbereikbaar is. Ik zag Maud voor het eerst in de krant. Een foto van haar met een begeleidend stukje over het programma dat die week voor het eerst uitgezonden zou gaan worden. Betere reclame hadden ze voor mij niet kunnen maken. De foto heb ik nog steeds. Verstrooid als ik ben miste ik de eerste paar afleveringen. De eerste keer dat ik Honk wel zag, min of meer bij toeval, was ik meteen verkocht. Maud interviewde een vrouw die met bomen kon praten. Ze liep een beetje schuchter achter de vrouw aan, met haar hoofd diep weggedoken onder haar capuchon. Maar vanonder deze capuchon kwam de ene cynische opmerking na de andere en allemaal met hetzelfde grappige accent. Ik was verkocht. Honk had een email adres en ik had email. Ik was er zeker van dat mijn emailtje aan Maud de eerste zou zijn in een lange reeks emailtjes over en weer, dus hield ik hem kort. Ik wilde eigenlijk niet via Honk emailen, hoopte dat ze een eigen email adres had en mailde het volgende: "Maud, je bent top. Ik zou graag met je mailen." De zin "je bent top" zou later het kenmerk van veel van mijn emailtjes worden. Ik hoopte dat ze de verschillende berichtjes zo makkelijker met elkaar in verband zou brengen. Ze antwoordde: "Dat doe je nu toch? Oke, via de redactie dan." Waarna ik meteen een meer uitgebreide email ben gaan schrijven waarin ik uit de doeken deed hoe grappig ik haar en Honk wel niet vond. Geen antwoord. Na nog een aantal emailtjes die allemaal netjes niet beantwoord werden besloot ik dat ik wat opvallenders moest doen. Ik wilde opgemerkt worden. Met een dubbele bos chrysanten loop ik te bedenken dat de optrekjes aan de Heuvellaan in Hilversum welliswaar alleraardigst zijn maar niet van voldoende kaliber om de Vara te huisvesten. Geen enkel moment dacht ik eraan om om te keren maar toch haalde ik opgelucht adem toen ik eindelijk een wit monster van een kantoorgebouw tussen de villa's op zag doemen. Uiteraard niet zo groot als de kantoren die ik dagelijks rond station Zuid WTC zie maar toch een redelijk kapitaal pand. Dit moet het Vara kantoor zijn. Sterker nog, het is het Vara kantoor. Ik ga door de voordeur naar binnen en zonder acht te slaan op de portretten van Vara kopstukken in de hal (He, Paul Witteman ook?) went ik me meteen tot de receptie. Of Maud Hawinkels er is. Een intern telefoontje later blijkt dat ze op lokatie is. Hoe laat verwacht u haar weer? Dat wisten ze echt niet, waarschijnlijk vandaag helemaal niet meer. Kan ik dan wat voor haar achterlaten? Ja, dat kon. De twee vrouwen, beiden diep in de dertig, nemen aan en taxeren: chrysanten, oh, die blijven wel goed. Chrysanten dus, dat wist ik nog niet, ik had ze uitgezocht op hun kleur; donkerrood. Moet er niet een kaartje bij, vragen ze. Heb ik niet. Ik krijg een blanco kaartje toegeschroven en een pen. Nou moet ik zeggen dat ik toch wel een beetje zenuwachtig was en het was November waardoor het best koud was buiten en mijn handen best bevroren waren. Bovendien is mijn handschrift van nature al niet al te leesbaar. Misschien heb je een idee hoe krabbelig er op het kaartje kwam te staan: Maud, je bent top. Tot op de dag van vandaag nooit meer wat van gehoord. Maar het zij haar vergeven. Doelloos laat ik me meeslepen door de mensenmassa. Met een biertje in m'n hand en m'n jas nog aan in de warme zon vind ik mezelf weer eens te nuchter. Ik zie jongens brallen en meisjes uitbundig dansen en ik sta erbij alsof het een welkomstborrel is. Ik snuif de kenmerkende lucht van verbrande marihuana op en kijk vluchtig om me heen om te zien wie er dan wel loopt te blowen. Tevergeefs, er zijn te veel mensen. Een paar passen verder is het enige dat ik nog ruik de zware baklucht, afkomstig van een gehaktkraam. Amsterdam is overwoekerd door een oranje onkruid. We hebben niet het WK gewonnen dus moet het wel koninginnedag zijn. Ik heb de grote shows met populaire muziek op het Leidseplein en het Rembrandtplein al snel gezien en nestel me langs de Leidsegracht. Met mijn benen over de kade bungelend en mijn kin op de reling van een brug staar ik naar de felle zonnevlekjes in het water en de vele idioten die er doorheen varen. Tussen de vele onbekende mensen voel ik me vrij op m'n gemak. Op deze manier Amsterdam meemaken is niet iets dat ik snel buiten het excuus van konninginnedag om zou doen en dus vind ik dat ik het feest voldoende vier, al loop ik dan niet de polonaise te hossen. Op passerende dekschuiten staan meisjes in strakke of korte kleding gek te doen. Niet het type waar ik op val, deze showmeisjes, maar gelukkig zijn de echt puike meisjes ook in in grote aantallen vertegenwoordigd in de stromen mensen die door de stad trekken. Knappe meisjes die wat minder op de voorgrond treden en met hun uitstraling zelfs enige intelligentie beloven. Dromerig kijk ik naar het zwerfvuil in de gracht, het grachtwater dat bijna stoffig aandoet. Ik schrik op als er iemand naast me gaat zitten. Lenig, geroutineerd bijna, wurmen twee benen zich onder de leuning door. De benen zitten in een spijkerbroek en boven de spijkerbroek zit een spijkerjasje met een wit T-shirt eronder. In al deze kleding steekt het mooiste meisje met de meest intelligente uitstraling dat ik tot nu toe ben tegengekomen in Amsterdam. "Wat een malloten, he?" is haar nuchtere openingszin en ik val bijna stijl achterover. Ik knik grinnikend. Het mikpunt van haar spot vaart voor onze voeten langs; een fikse motorboot met drie jongens en drie showmeisjes die overdreven de Macarena doen en daarmee bijna het vaartuig laten kapseizen. Ik schud haar hand, niet omdat ik niet beter weet maar omdat ik weet dat meisjes altijd een beetje verrast worden door dit formele maar vriendschappelijke gebaar. Officiele introductie. Amy, heet ze. "Ik zit hier al een uurtje te kijken naar de capriolen die ze in die bootjes uithalen." Amy lacht. "Ja, doe ik ook altijd, is gewoon het leukste." Amy begint tegen me te praten, bijna op me in te praten. Ik zeg zo nu en dan wat terug maar vooral zij is aan het woord. Bij ieder woord dat ze spreekt wordt dit wildvreemde meisje bekender. Wat nog het duidelijkst wordt is haar wil. Ze wil mij. Al heeft ze het tot nu toe nog niet met zoveel woorden gezegd, het feit wordt steeds onweerlegbaarder. Als we totaal eerlijk moeten zijn ben ik nou niet bepaald een grote vangst. Het moet dus een hobby van haar zijn; het gaat niet om de prooi maar om de jacht. Het is koninginnedag en iedereen doet wat 'ie wil, Amy nog wel het meest. En ik? Ik doe mee, ik loop er met open ogen in en dus wil ik dit blijkbaar. Ookal ben ik van nature en van opvoeding trouw. Ik wil door Amy veroverd worden, anders zou ik het niet laten gebeuren. Waar deze wil vandaan komt weet ik niet, ik ervaar de wil niet, ik heb alleen geconcludeerd dat het er is. Ik weet meer van Amy's wil dan van die van mij en dat terwijl ik niet eens weet of Amy zelf op dit moment bezig is ontrouw te zijn of niet. Ik bied haar wat te drinken aan en loop naar de dichtstbijzijnde tap om het te bestellen. Amy blijft alleen achter op de kade met een groot gapend gat naast haar en de kans dat deze wordt ingepikt door een van de vele geile jongens die hier rondlopen. Het boeit me niet. Dit is h r jacht, niet de mijne. Al moet ik zeggen dat ik zelf ook geil ben (niet zeldzaam, als ik aangeschoten ben) en er dus toch wel enige wederzijdse belangen zijn. Met twee biertjes in m'n hand loop ik terug naar m'n plaatsje dat wonder boven wonder nog vrij is. Amy is knap, niet alleen naar mijn eigen vreemde smaak. Ze is ook naar maatschappelijke normen vrij knap. Ze neemt het biertje glimlachend aan en nipt even. Een witte snor van bierschuim blijft aan haar bovenlip kleven. Ik moet hierom lachen en als Amy na een tijdje doorheeft wat er aan de hand is, moet zij ook lachen. Ze legt haar hoofd op m'n schouder. Een tinteling trekt vanuit m'n schouder door m'n lichaam, iets wat ik bijna altijd heb als een meisje me aanraakt. Voorzichtig snuif ik de typische lucht op van meisjeshaar vermengt met een lichte bierlucht. Amy heeft door dat ik aan haar haar ruik. Het is een onderdeel van de menselijke baltsdans. Amy heeft alles door. Ze is op jacht en ziet, herkent en analyseert alles wat haar prooidier doet. Het spel intrigeert me en de alcohol maakt het allemaal natuurlijk nog interessanter. Het eerste wat me opvalt als ik uit mijn vreemde dromen ontwaak, is de geur. Het ruikt naar slaapkamer maar niet naar mijn eigen slaapkamer of naar die van Rosa. Versuft en beroofd van de mogelijkheid te bewegen kom ik half bij bewustzijn in een vreemd bed met een vreemd meisje zittend op mijn bovenbenen. Ze kijkt me vrolijk glimlachend aan. "Hadden we plannen?" wil ik droogjes opmerken maar het praten gaat niet zo vloeiend als ik gehoopt had. Blijkbaar begrijpt ze me wel want ze knikt en vertelt dat ze inderdaad plannen had. Ik denk dat dit met gemak de vreemdste situatie is waarin ik ooit terecht ben gekomen. Op een frustrerend langzaam tempo is mijn lichaam bezig wakker te worden. Ik voel een zware druk in mijn hoofd, grenzend aan koppijn. Ik weet zeker dat het geen normale slaap is waaruit ik ontwaakt ben. Amy legt op kalme toon uit dat ze wat GHB in m'n biertje had gedaan en van plan was de liefde met me te bedrijven terwijl ik bedwelmd was. "GHB!? Godverdomme, hoe haal je het in je hoofd?" Ze kijkt me een beetje hulpeloos aan, alsof mijn woede-uitbarsting haar verrast. "Wilde je me verkrachten!?" Nou, dat vond ze een groot woord. Bovendien, ik wilde het toch ook? Ze had me zelf de signalen af zien geven. "Weet je uberhaupt wel waar je mee bezig bent? Van GHB kan je in coma raken!" Ondertussen heb ik mijn verstand weer teruggekregen en daarmee de controle over m'n ledematen. Ik werp haar ruw van me af en ga, nog een beetje onwennig, naast het bed staan. Meteen voel ik een grote aanval van misselijkheid opborrelen. Ik bevind me in een typische studentenkamer en vermoed dat het de hare is, al acht ik haar inmiddels in staat om ergens in te breken. Het is een ruime zolderkamer, alles in een; een aanrechtje met een klein fornuis, een bed en een eettafel annex bureau. Door een klein raam met verrotte sponningen zie ik daken met schoorstenen en antennes. Het schilderwerk is achterstallig en gaat grotendeels verborgen achter filmposters. De misselijkheid zakt weer een beetje weg en ik vervolg mijn tirade voor vijf minuten zonder dat Amy haar eigen acties verder verdedigt. Sterker nog, ik meen een spoortje van vermaak in haar ogen te zien. Bah. Ik storm de trappen af en de straat op. De zon staat laag, baant zich recht een weg tussen de huizen door en in mijn ogen, werpt lange schaduwen. Ik voel me duizelig worden en zak ineen naast de portiek. Ik ben totaal gedesorienteerd, bevind me waarschijnlijk ergens in een straat in Amsterdam maar waar? In de verte hoor ik muziek, flarden van een onvermoeibaar ritme. Het is nog steeds koninginnedag. Ik staar in de richting van de muziek, tegen de zon in. Tussen de tranen in mijn ogen door meen ik mensen te zien, feestgangers. Ik krabbel overeind en strompel in de richting van de mensheid. Als ik een glas bier aan mijn mond zet en door het dunne laagje schuim dat recht voor m'n neus aan het glas is blijven kleven, nu langzaam naar beneden zakt en zich dadelijk bij het andere schuim zal voegen, naar de wereld om me heen kijk, lijkt het allemaal zo erg nog niet. Als m'n ogen het glas naar het wankele tafeltje volgen, waar het glas netjes op een viltje neer wordt gezet. En als m'n ogen dan weer terugglijden naar het opengeslagen boek dat op mijn benen rust, dan weet ik dat ik, mits ik me zo min mogelijk aantrek van de mensen om me heen, best zou kunnen functioneren. Als vervolgens enkele regels in het boek mij aangrijpen, of me aan het lachen maken, dan besef ik me dat er zelfs beloningen aan het leven verbonden zijn. Ik zal echter de laatste zijn die beweert dat het leven het waard is. Eindelijk, na zo'n uur of twee alleen naar mijn boek of m'n biertje te hebben gekeken, kijk ik op. Het is redelijk druk, goddank geen koninginnedag meer, al had dat ook zeker z'n charme, maar toch, redelijk druk. Ik kijk eens steekproefgewijs wat mensen aan en probeer, met mijn belachelijk kleine hoeveelheid mensenkennis, aan de hand van hun uitstraling te beoordelen of ze het waard zijn te leven. Er zijn namelijk mensen waarvan je zegt; "ja, die verdienen het mee te mogen ademen" en er zijn mensen waarvan je meteen zegt; "ja, daarmee hadden we best zonder gekund." Als ik opkijk, dan zie ik dat ene meisje dat het goedmaakt voor alle foute mensen op aarde, allemaal, in een keer. Als ik opkijk zie ik haar, spring ik op, mogelijk mijn biertje omstotend, wat ik waarschijnlijk niet eens zal merken en omhels ik haar innig. Zoals je iemand omhelst die je niet iets meer dan een week maar iets meer dan een jaar hebt moeten missen. Missen is een werkwoord. Ik sla m'n ogen op en voor mijn snufferd staat Rosa. E,n enkele grote hartslag gaat voorbij voordat ik opsta, m'n boek op de grond laat vallen en Rosa innig omhels. Lief fluister ik in haar oor dat ze gemiddelden opschroeft, natuurlijk pas na "Ik heb je gemist" en "Ik houd van je." Dan geeft ze het perfecte antwoord: "Only you can tell me apart". We omhelsen elkaar ongeveer een half uur lang, tot ik merk dat ik haar kusjes in haar zachte nek sta te geven en me besef dat ik nu liever alleen Rosa om me heen heb, in plaats van al deze mensen. Ik kijk langs haar rug naar beneden en zie dat ze nog haar volle bepakking bij zich heeft. Ik stel voor naar huis te gaan. Ik voel haar ja knikken. Terwijl ik buk om m'n boek en haar tassen op te pakken heeft Rosa m'n glas gevonden en geleegd. Niets dat me dus nog bindt aan dit terrasje. Vaarwel, u heeft me goed gehuisvest. Samen lopen we naar de tramhalte waar we, tussen de mensen maar met elkaar, op de 5 wachten. Thuis aangekomen ruikt Rosa dat het een beetje muf is en concludeert ze onmiddelijk dat ik hier al een paar dagen niet meer geweest ben. Ik drop haar tassen in het halletje en Rosa loopt meteen door om wat ramen open te zetten. Een frisse wind spoelt door het vertrek. De zon slaat op de dansende vitrages. Rosa loopt bedaard rond, hier een kussen rechtzettend, daar de lakens rechttrekkend en ik volg haar met m'n ogen door de kamer. Nog nooit heb ik zo het idee gehad dat een mens thuishoort in zijn huis als nu. Ik loop op haar af om haar nogmaals te omhelsen als ze zich wild omdraait en me een klap in m'n gezicht geeft. Ik sta niet bepaald bekend om mijn fysieke incasseringsvermogen, mijn mentale incasseringsvermogen maakt veel goed, en draai praktisch om m'n as van de slag. Rosa moet tussen haar tranen door even grinniken maar meteen kijkt ze weer strak. "Wat is er?" "Wat er is? Wat er is!? Je hebt me bedrogen, dat is er!" Rosa barst nu echt in huilen uit. Ik kan het niet aanzien en stap op haar af om d'r te troosten. Dat had ik beter niet kunnen doen. Het blijkt dat Rosa een beetje in een agressieve bui is want ze geeft me meteen een flinke trap tegen m'n scheen. Okay, beter geen verdachte bewegingen maken nu, bedenk ik me als ik door mijn knieen zak. Verdwaast kijk ik Rosa aan. Naief denk ik altijd dat als ik echt in het gelijk sta, ik geen verdediging nodig heb, dat alles dan vanzelf op z'n plaats valt. Maar ik sta nu niet honderd procent in het gelijk, ik geloof dat ik inderdaad signalen heb uitgezonden naar Amy en dus verspil ik geen tijd. "Roos, er is niets gebeurt. Op Koninginnedag heeft iemand GHB in m'n bier gedaan, maar toen ik in een vreemde kamer bijkwam bleek dat ze nog niks had gedaan. Ik ben boos weggelopen en heb haar verder niet meer gezien." Dat was het wel zo'n beetje, in een notedop. Rosa fronst. Ik zucht, ik heb geen getuigen, geen bewijs, en Rosa hapt het niet. "GHB?" Gelukkig, nu kan ik er wat dieper op in gaan. In een poging het allemaal geloofwaardiger over te laten komen zet ik een zo wetenschappelijk mogelijke toon op. "Gamma hydroxy butyrate, een verkrachtingsdrug. Het werkt bedwelmend en maakt het slachtoffer weerloos, bij een te hoge dosering kan het een coma veroorzaken." "En ik moet dat geloven?" Nee dus. Ik kom langzaam overeind en haal een beetje hulpeloos mijn schouders op. Rosa draait haar rug weer naar me toe. Zo zachtjes mogelijk kondig ik aan dat ik "maar eens ga". Ze reageert niet. Matt moet lachen als ik hem het verhaal vertel. We rijden samen in zijn Golf naar school, raampjes open, radio hard. "Ze was best knap," schreeuw ik "maar als ze me wil verkrachten knap ik af." Matt lacht nu voluit. Ik begin langzaam ook de humor van het geval in te zien en moet grinniken. "De keerzijde is dus dat Rosa me niet gelooft. Ze heeft alleen op de een of andere manier te horen gekregen dat ik met een meisje heb geslapen." "Wat heb je gezegd?" "De waarheid, minus dat ik met Amy heb zitten flirten." "Ze trekt wel bij." "Oh?" zeg ik verbaasd. "Ik geef zaterdag een feestje," zegt Matt na een kort zwijgen "kom je ook?" "Is goed, hoe laat?" "Ehm. Nou, een uur of negen." "Okay, tof." Het afdelingshoofd kijkt ons indringend aan. "Natuurlijk is het voor iedereen beter als jullie je diploma halen..." Het afdelingshoofd en ik hebben een nieuw niveau van wederzijds begrip bereikt. Voor de Hogeschool is het simpelweg heel onhandig als ik niet afstudeer en dat heeft alles te maken met subsidieregelingen van de overheid. Financieel gezien is het voor een opleiding het beste om zo snel mogelijk het kaf van het koren te scheiden. Liefst in de eerste helft van het eerste jaar. Als een student uit het goede hout gesneden lijkt en besloten wordt de persoon niet naar buiten te werken, dan wordt het belangrijk dat die student ook echt afstudeert. Liefst in een ruk. Matt en ik kijken indringend terug. "...maar er zijn grenzen in hoeverre we jullie daarmee kunnen helpen." "Geef ons verdomme gewoon een 6." wil ik zeggen, maar in plaats daarvan knik ik alleen. Een project heeft gefaald. Ik blijf erbij dat het overmacht was en de enige mogelijkheid om onze punten ervoor te krijgen is door het volgend jaar opnieuw te proberen. Dit betekent echter dat we pas het jaar daarop stage kunnen lopen en dus een vol jaar achterstand oplopen. Zowel Matt als ik hebben aangegeven dat we in dat geval de studie beeindigen. Voor ons is het de laatste druppel, voor de opleiding blijkbaar ook. Het afdelingshoofd praat nog wat door maar ik luister al niet meer. Als hij klaar is staan Matt en ik zwijgend op en verlaten we de kamer. Op de gang aangekomen kijk ik Matt aan. "Kappen we ermee?" Matt knikt. "We kappen ermee." Beiden opgelucht na het doorhakken van deze knoop gaan we naar huis. Het feest vindt plaats in een verlaten schuur aan de rand van Amsterdam. De schuur is min of meer gekraakt en wordt wel vaker voor feesten gebruikt. Er zijn weinig woonhuizen in de buurt en dus ook weinig mensen die eventueel de politie zouden kunnen bellen. Van binnen is de schuur redelijk opgeknapt door voorgangers. De sfeer die er hangt is nog steeds die van een oude schuur maar het regent niet naar binnen. Buiten is de schuur expres zoveel mogelijk in originele staat gehouden zodat het minder opvalt. Onder begeleiding van de zware basdreun die uit de schuur komt zetten loop ik een klein paadje op, tussen de brandnetels door. Het gebouw heeft niets onopvallends meer. Naast de eerdergenoemde bas die zeker tot op vijfhonderd meter afstand hoorbaar is, wordt de schuur omringd door een aura van licht dat uit duizenden kieren en spleten naar buiten lekt. De schuur gonst, lokt, krijst en zoemt. Een vastberaden toon, de toon van een uitgeharde Y-generatie. Een kleerkast, in de vorm van een vriend van Matt, herkent me en laat me door. Het feest zit in de lucht er omheen en deze lucht spoelt nu als een golf over me heen. De rook, die iedere seconde een honderdste seconde geheel wordt verlicht door een stroboscoop, is door het geluid aan het trillen gebracht. Het trilt om je heen, trekt aan je en laat je weer los, in korte rukjes. Bij iedere flits van de stroboscoop zie ik silhouetten van dansende meisjes die kortstondig in de tijd bevroren worden. Net voorbij het hoogste punt van een sprongetje hangen hun haren als een bevroren krans om hun hoofd, om een seconde later weer ergens anders te zijn. De muziek heeft bezit van hen genomen en laat hun lichamen in sierlijke bogen bewegen. Ik baan me een weg tussen de mensen door, in de richting van de bar. De bar is van tijdelijke aard, het blijft een kraakpand maar ze tappen er wel Heineken, Amstel, Grolsch Sn de Koninck. Achter de bar tref ik Matt aan die net een wodka-colatje inschenkt voor wat lijkt op een studente Boekhandel en uitgeverij en er meteen maar ook eentje inschenkt voor mij. Ik maak een toostend gebaar. Veel meer communicatie is niet mogelijk bij deze muziek maar het is ruim voldoende. Een minieme hoeveelheid non-verbale communicatie en een maximale hoeveelheid alcoholische consumpties later klamp ik mij nog steeds vast aan de bar. Het zal wel zielig zijn, of in elk geval afwijkend maar ik dans dus praktisch nooit op feesten. Vooral house-feesten maak ik mee vanachter een glas van het een of ander en met de grootste lol, zonder ook maar enige bewegingen te maken die als dansbewegingen geclassificeerd zouden kunnen worden. Ik kijk naar de dansende mensen, schreeuw soms wat met iemand, drink, observeer, proef de sfeer, etcetera, etcetera maar ik dans niet. Ik zit een beetje voor me uit te staren als ik een hand op m'n arm voel en een 'hallo' die maar net boven de muziek uitkomt. Als ik me omdraai staar ik recht in het glimlachende gezicht van Amy. Even weet ik totaal niet waar ik ben, laat staan wat te doen. Als ze me omhelst, haar bovenlichaam tegen het mijne aandrukt en me op m'n wang kust, voel ik hoe m'n lichaam daar, geheel tegen mijn zin, op reageert. Rosa ben ik dus niet vergeten. Ik heb het idee dat het weer goedkomt tussen ons, ookal praat ze nog steeds niet met me. Ik wil ook dat het weer goedkomt. Maar hier, nu, wil ik Amy. Dat is wat tot me doordrong toen ze me omhelsde. En dus glimlach ik vriendelijk terug. "Hoi. Je ziet er goed uit." "Matt." (wat?) "Matt! Dit is Amy!" Matt, die tot nu toe neutraal naar ons had gekeken, trekt een brede grijns. Amy steekt charmant een handje over de bar. "Ik heb veel over je gehoord." Dankje, Matt. Amy laat me wat te drinken voor haar bestellen (een Safari-jus) en neemt me op sleeptouw. In een afgelegen hoekje, ze blijkt bekend met dit hok, drukt ze zich weer tegen me aan. Plotseling gaan alle lichten uit. Ik richt me met een schok op. Amy staat ook meteen recht overeind en kijkt om haar heen. Tegelijk met het licht valt de muziek weg. Vanuit de verre kant van de schuur horen we enkele kreten. "Politieinval!" sist Amy in m'n oor. Ik knik. Inderdaad. Alle drie de rookmachine's beginnen op volle toeren rook uit te spuwen en binnen de kortste keren hangt er een dikke mist in de hele schuur. Algehele paniek. Bij politieinvallen is dit zo'n beetje de standaard-tactiek. De feestgangers hebben meestal weinig te vrezen van de politie, het zijn de organisatoren die ze aan willen houden. Door de lichten en de muziek uit te zetten ontstaat er meestal een lading paniek. Dan gaan de rookmachines aan, kan niemand meer wat zien en is de chaos compleet. Kortom; een mooie kans voor de leiding om weg te komen. Matt komt haastig aanlopen, op de voet gevolgd door Peter, die ook betrokken was bij de organisatie en Judith, Peter's vriendin. "We gaan." De rookmachines blazen nog steeds en als ik over mijn schouder de ruimte in kijk zie ik alleen een lading donkere schimmen. Overal klinkt geschreeuw. Ik draai me weer om naar Matt, die al door de achterdeur naar buiten is gelopen. Amy, Peter en Judith staan ook al buiten. "Laten we alles achter? Alle apparatuur?" "We hebben geen keus, ze nemen het toch in beslag. Kom!" Gebukt rennen we door het donker richting wat bosjes, de bomen rechts van ons zijn verlicht door de koplampen en zwaailichten van de politieauto's die aan de andere kant van de schuur staan. Ze moeten de achterdeur over het hoofd hebben gezien anders hadden ze daar vast ook een wagen neergezet. Ik heb het idee dat ik nog redelijk rationeel nadenk maar tegelijkertijd gieren de zenuwen door mijn lichaam. Ik bedenk schamper dat ik niet gemaakt ben voor dit soort acties. Matt is wel meer gewend, Amy ongetwijfeld ook wel, van de anderen weet ik het niet maar niemand laat wat merken van eventuele zenuwaanvallen. Ik hoor alleen vijf mensen snel ademhalen, onze voetstappen en geschreeuw achter ons, vanuit de schuur, dat zich steeds verder van ons verwijderd. We rennen door de bosjes en nog verder. Overal om ons heen is hoge begroeing en van de paniek die we achter hebben gelaten is inmiddels niets meer te horen. Ik begin dezelfde kick te krijgen die ik voel als ik een achtervolgingsdroom heb en het me lukt om weg te komen, wat me in mijn dromen trouwens altijd lukt. Als het goed is hebben ze hier ergens een auto staan waarmee wegkomen een makkie zou moeten zijn. Ik schat zo in dat de politie nog steeds bezig is iedereen te kalmeren en de organisatoren tussen de feestgangers te vinden, als het ze al gelukt is de rookmachine's uit te zetten. Als er geen vluchtauto geregeld is dan nemen we de metro, die ook vrij dichtbij is. M'n eerste vermoeden bleek de juiste. Even later bereiken we een verlaten weggetje, niet veel meer dan een breed pad eigenlijk. In de berm staat een oude Toyota stationwagen. Ik herken de auto niet dus hij zal wel van Peter zijn. We proppen met z'n allen in de auto terwijl Peter inderdaad achter het stuur plaats neemt. Korte tijd later zitten we op een verharde buitenweg, de lampen inmiddels ontstoken anders zien we er te verdacht uit. Op misschien iets hogere snelheid dan is toegestaan verwijderen we ons van de ellende, maar ook van een paar duizend guldens aan apparatuur. "You gain some, you lose some." Matt zit voorin naast Peter, ik zit achterin met Amy links van me en Judith rechts van me. Judith zit terneergeslagen uit het raam te kijken. Amy staart ook voor zich uit maar heeft inmiddels wel een warme hand op mijn bovenbeen gelegd. "Gain some?" Peter kijkt even om zijn schouder met een brede grijns op z'n smoel. "Yep, ik heb nog net tijd gehad om de winst van de bar mee te grissen." Matt blijft serieus kijken. "Best een aardig bedrag, maar peanuts in vergelijking tot de installatie." Peter kijkt nu even naar Matt voordat hij z'n blik weer op de donkere weg voor zich richt. "Bekijk het zo: die corrupte kippen zullen in elk geval even zoet zijn met de in beslag genomen spullen die ze lekker weer kunnen veilen." "Corrupt of niet, het zijn zeikerds bij politiekorps Amsterdam. Het lijkt me sterk dat ze dit zomaar naast zich zullen neerleggen." "Waarom niet? Het enige misdrijf dat we hebben begaan is het geven van een feest zonder vergunning. Niemand had er verder last van." Matt blijft kalm en met een zekere toon de slechte kant van het geheel belichten, waar hij mij eerlijk gezegd ook niet vrolijker mee maakt. "Je vergeet dat ze waarschijnlijk iedereen lopen te fouilleren, op dit moment nog." Peter zwijgt. "En ik geloof niet dat het Dennis gelukt is weg te komen." Peter vloekt. Dennis, een gluiperig dealertje, had zichzelf dus ook weer uitgenodigd. Daarnaast zou de politie als ze de andere feestgangers, allemaal brave burgers, fouilleren ook wel het een en ander aan verdovende middelen tegenkomen. "Misschien beschuldigen ze hem van de hele troep." opper ik, in de hoop tenminste de stemming wat te verbeteren. Matt haalt z'n schouders op. "Misschien." Amy's hand, die al die tijd roerloos op mijn been had gelegen, beweegt nu zachtjes omhoog en meer naar de binnenkant van m'n been. Tegelijkertijd voel ik een likje aan mijn oor. Bekend als ik sta om mijn positieve zelfbeeld vraag ik me af wat die griet in hemelsnaam in mij ziet. Een klein en eenvoudig huisje heeft zich vastgeklampt aan een heuvel ergens in het zuiden van Limburg. Naast het huisje, aan de zuidkant, is net genoeg grond uitgegraven voor een terrasje met een tafeltje en twee stoelen. Het terrasje is gelegd met oude, verweerde, straatklinkers waartussen kleine plukjes onkruid en mos omhoog komen. Het terrasje is omringd door enkele wilde planten, een grote bos lavendel en een paar bloempotten gevuld met kleine Engelse bloemetjes waarvan ik de naam vergeten ben en viooltjes. Behalve de voordeur heeft het huisje ook een zijdeur, die op het terrasje uitkomt. Naast deze deur, boven een eenvoudig aanrecht-blokje, bevindt zich een klein raam. Tegen de zijgevel aan, om het raam heen, groeit een klimplant. De klimplant, ook hiervan ben ik de naam vergeten, heeft binnen een paar jaar een groot deel van de zijgevel bedekt, tot aan de schoorsteen toe en blijft het hele jaar door groen. Het is juli en lekker zomers weer. Een zacht briesje zorgt dat het niet te heet is, precies goed dus. Ik stap naar buiten met in een hand twee beugeltjes en in de ander twee bierglazen. Maud vertrekt heel even haar gezicht als ze haar beide duimen tegen het metaaldraad van het beugeltje zet en het flesje open drukt. Haar ogen staren onderzoekend over de rand van het glas het dal in. Peter parkeert de toyota in een straat die me vaagjes bekend voorkomt. Als ik uitstap en eens rustig om me heen kijk schiet het me opeens te binnen. Dit is de straat waar ik versuft doorheen ben gestrompeld op Koninginnedag. Dit is de straat waar Amy dat zolderkamertje heeft, waar ze destijds een halfslachtige poging deed om mij aan te randen. Iedereen stapt uit, dus blijkbaar is het plan om met z'n allen in dat zoldertje te proppen en nog even wat te drinken. Als ik de anderen de trappen op volg komt alles me op een surrealistiche manier bekend voor. Alsof ik er nog nooit ben geweest maar er wel over heb gedroomd. Amy's kamertje blijkt ineens twee banken en een luie stoel te bevatten. Ik kan me niet herinneren of dat in mijn droom ook zo was. Ik plof in de stoel neer in de hoop zo te voorkomen dat Amy naast me gaat zitten. Wat ik tijdens koninginnedag ook gezien had en niet veel veranderd is; Amy is werkelijk een heel aantrekkelijk meisje. Maar op de een of andere manier ben ik niet zo in de stemming. Als Matt even later een stick tevoorschijn tovert en die rond laat gaan en ik een haal neem en nog een en de werking begin te voelen, raak ik steeds minder in de stemming. Vandaag maakt wiet me niet geil. Amy heeft zich door mijn strategische zet niet uit het veld laten slaan en is simpelweg op de leuning van de luie stoel gaan zitten. Ze hangt nu loom tegen mij aan en neemt de stick van me over. Peter en Judith, die na nadere bestudering wel een erg truttig stelletje blijken te zijn, althans, zo zien ze eruit, hangen zoetjes tegen elkaar aan in een van de banken. Matt ligt languit in de andere bank met zijn voeten over de zijleuning en een arm onder zijn hoofd. Iedereen bedient zichzelf van de drank. Matt heeft een zelfverzonnen, waarschijnlijk dodelijke, cocktail gemaakt en loopt deze nu met smaak op te drinken. Judith heeft een fles witte wijn aan haar mond. Fraai. Peter heeft een biertje; op z'n schoot rust wat over is van een sixpack. Amy zit Passoa-jus te drinken en ik neem zo nu en dan een slokje uit een fles wodka die ik ergens vond slingeren. Dan zet Amy haar glaasje Ranja naast zich neer en klimt op mijn schoot. Ze zit met haar kont op mijn knieen en heeft mijn benen tussen haar knieen, die in de zitting van de stoel drukken. Met holle rug rijst ze voor mijn neus op en kijkt zoetjes glimlachend op me neer. Vervolgens buigt ze heel langzaam naar voren en kust ze me heel teder op mijn mond. Ze leunt weer even naar achter en bekijkt mijn gezicht alsof het een wit doek is waarop ze een verfstreek heeft aangebracht en ze nu controleert of deze wel goed is uitgekomen. Blijkbaar niet helemaal tevreden buigt ze weer naar voren, met een quasi-kritische blik in haar ogen, en geeft me een lange tongzoen. Was ik tot dan toe geheel passief gebleven, nu sla ik mijn armen werktuiglijk om haar heen en druk haar tegen me aan. Ik kus haar terug, proef passoa en sinaasappelsap en wiet en we stoppen voor een korte adempauze. Amy kijkt me aan. Ze kijkt me op een bepaalde manier aan en ik kijk terug. Ze buigt zich voor een derde keer voorover en geeft me een klein kusje op m'n wang en eentje in mijn nek. Bij dat laatste kusje kan ik over Amy's schouder net Judith en Peter zien zitten. Ze staren wezenloos voor zich uit, alsof ze elkaars lot zijn dat ze hebben geaccepteerd. Eventjes, heel even, wordt er een verkeerde verbinding gelegd in mijn hersenen, krijgt mijn bewustzijn een tik en zie ik mij daar zitten op die bank. Met Rosa. Een gevoel van wanhoop schiet als een soort pijnscheut door mijn geest. Ik sta op, Amy bijna van me afwerpend en kondig mijn vertrek aan. Epiloog We razen met 140 kilometer per uur over de Nederlandse snelwegen. Twintig kilometer te hard. Er staat een Trance-cd op. Het landschap is kaal. Grote industriegebieden, havengebieden, grote kale velden. Matt en ik zwijgen naar elkaar. Ik kijk naar buiten en laat het landschap onder mijn ogen wegglijden en door mijn vingers wegglippen. Ik ben nog steeds onder de invloed van de alcohol van gister. Het lelijke, het troosteloze van de omgeving boeit me enorm. Uit een lange schoorsteen komt een oranje-gele vlam. Eigenlijk zweeft de vlam erboven, los van de schoorsteen, los van alles. De zon staat al laag, het licht ervan moet door een groot stuk atmosfeer reizen en is onderweg oranje-gelig gekleurd. Net als de vlam boven de schoorsteen en de lichtvlekjes in het water van een brede rivier. Ik word de laatste tijd geplaagd door visioenen en ook nu meen ik weer iemand te zien, die er eigenlijk niet is. M'n hoofd leunt tegen het zijruit en met mijn ogen volg ik het figuur dat langs de snelweg loopt. Het komt steeds sneller op ons af en als we erlangs rijden wordt het uitgetrokken tot een streep en is het met een flits achter ons. Gigantische windmolens draaien onhoorbaar, ze werpen intimiderende, bewegende schaduwen op de weg en op de auto, als we er doorheen rijden. We zijn praktisch de enigste op de weg. Matt denkt blijkbaar hetzelfde en accelereert langzaam verder en het lijkt wel alsof we eeuwig doorgaan. (c)opyright 1999 by Aran