Info

Next by author
Next in list
List
Previous in list
Previous by author

"Big Afkick"
By: Aran

De sfeer in het huis was al twee weken zeer 
gespannen. Anne en Gitta hadden namelijk al twee 
weken ruzie en kregen het bij iedere uitbarsting 
weer voor elkaar andere bewoners erin mee te 
sleuren. Anne vond dat Gitta zich teveel aanstelde 
en Gitta vond op haar beurt dat Anne iedereen 
tegen haar op zat te stoken. Kortom, reuze 
gezellig. Ik probeerde me er zoveel mogelijk 
buiten te houden, wat aardig lukte, ware het niet 
dat mijn 'passieve instelling' weer een bron van 
irritatie vormde voor Jessica en Erik en Bas. Die 
drie handen op een buik waren omdat ze alledrie 
wel een keer het bed met elkaar gedeeld hadden.

Ik zucht hardop vanuit de Ikea-fauteuil in de hoek 
van de woonkamer (mijn favoriete plekje) en kijk 
quasi argwanend om me heen. Mij krijgen ze niet 
klein. Ik heb altijd mijn dromen nog voor mezelf.

Jessica komt binnen. Ze ziet er stoned uit. 
Ostentatief ploft ze neer in de Ikea-sofa recht 
tegenover me, en begint me aan te staren. Ik 
negeer haar hardnekkig. Na twee minuten staat ze 
op en verlaat ze de kamer. Drie minuten later 
komt ze weer binnen en gaat ze op dezelfde plek 
tegenover me zitten. Ze zucht.
"Weetje, kun je niet gewoon eens een keer 
meedoen?"
Ik grinnik sarcastisch.
"Waarmee? Met ruziemaken?"
"Nee... ook... Met het groepsleven."
Op dat moment komt Erik binnen. Hij voelt meteen 
dat er iets aan de hand is en neemt wijdbeens 
stelling achter de bank waar Jessica op zit.
"Jullie denken dat het sociaal doen of sterven 
is, hier. Maar er zijn meerdere mogelijkheden."
Ik spreek onzin, natuurlijk. In werkelijkheid is 
het nauwelijks mogelijk een houding aan te nemen 
die door de crew of de mede bewoners niet gedoogt 
wordt. De keuze is niet zo vrij. Jessica vind dat 
ik arrogant doe. Erik knikt. Oh, God. Wat zijn 
mijn opties? Hoe kan ik me hier zo snel en soepel 
mogelijk uitwerken?
"Luister, we communiceren nu toch? Het was niet 
mijn bedoeling om arrogant te doen. Ik voel me 
wel degelijk betrokken bij de groep, ik meng me 
alleen minder actief in alles dan andere mensen, 
dat is gewoon hoe ik ben. Wie ik ben."
Jessica lijkt het te begrijpen. Sterker nog, ze 
komt op me af om me onhandig te omhelsen en te 
zeggen dat ze me eigenlijk ook wel heel lief vind 
en dat het ook wel prettig is een rustiger iemand 
in het huis te hebben. Over haar schouder zie ik 
hoe Erik ongemakkelijk naar een houding zoekt. Ik 
besef me dat Jessica nu eigenlijk bezig is de 
immer zoemende camera's te bewerken, maar de 
logica van haar reactie ontgaat me verder geheel. 
Ik forceer een glimlach en Jessica kijkt bij 
wijze van groet nog even om voordat ze Erik de 
huiskamer uit leid.

Ik pak een sigaret uit een pakje dat op de tafel 
ligt en waarvan ik niet weet wie de eigenaar is, 
met het reeele risico een hele nieuwe huisrel te 
ontketenen, en loop richting de keuken. Volgens 
het schema is het vandaag mijn beurt om te koken. 
Het is eigenlijk ook Wim's beurt, maar Wim ligt 
op een van de slaapkamers met Gitta te vozen, dus 
van hem hoef ik weinig te verwachten. Met de peuk 
tussen mijn lippen geklemt onderzoek ik de 
ingredienten. Voor een deel uit eigen moestuin, 
voor een deel uit een bekende supermarkt, de 
merkjes afgeplakt met grote stickers voorzien van 
het programmalogo. De ingredienten neigen naar 
een vegetarische ovenschotel, maar ik besluit 
niet ingewikkeld te doen en gewoon een pasta te 
maken. Gelokt door de geur van het eten komen er 
al snel wat bewoners in de keuken rondhangen. Ik 
stel voor dat een van hen de tafel dekt. Bas 
vraagt waar Jessica is.
"Die zit in de tuin, met Erik."
Bas haast zich naar de tuin.
"Geen vegetarische ovenschotel vandaag?"
"Nee, ik dacht, ik maak eens een pasta."
Afwezig, maar met een half oog naar het 
gespiegelde glas, streelt Anne haar blote buik.
"Het gaat wel lekker, he, tussen Erik en 
Jessica?"
Ik reageer niet, roer eens in een pan en neem 
een trekje van m'n sigaret. Anne begint zichzelf 
nu intens in een van de spiegelende ruiten te 
bekijken. Ze doet haar haar omhoog met haar 
armen en draait met haar bovenlichaam.
"Ik vind Jessica wel aardig enzo, maar, ik weet 
niet..."
Ik zucht. Tijd voor een ongevraagde persoonlijke 
bekentenis van Anne.
"...ze laat die jongens zo achter haar aan 
lopen."
Ik pak een stapel borden en begin de tafel te 
dekken.
"Is dit niet meer wat voor de dagboekkamer, 
ofzo?"
Anne knikt nadenkend. Ze is nog steeds met haar 
spiegelbeeld bezig als ik het bestek en de glazen 
pak.
"En Gitta zit met Wim op haar slaapkamer te 
praten."
Dat laatste woord spreekt ze uit alsof het totaal 
onmogelijk is, en eigenlijk heeft ze daar ook 
gelijk in.
"Zou Wim je niet helpen met koken vanavond?"
Ik knik. Anne vist een halve fles wijn uit een 
van de kastjes en vult een glas voor haar en een 
glas voor mij. Nu komt Irene de keuken 
binnenwandelen, even later gevolgt door Peter.
"He, gezellig." zegt Irene.
Jessica, Bas en Erik komen vanuit de tuin de 
keuken binnenlopen en schuiven aan. Ik druk m'n 
sigaret uit in de gootsteen en giet de pasta af.
"Kan iemand Wim en Gitta halen?"
Het voorstel komt niet van mij. Bas en Erik 
kijken elkaar grinnikend aan. Als ik even later 
de dampende pannen op tafel zet komen Wim en 
Gitta vanzelf al de keuken binnenlopen.

"Wim, volgens mij had jij vandaag corvee." 
begint Anne, als iedereen zich halfweg door mijn 
pasta heeft gegeten.
Wim kijkt op.
"Oh, ja, sorry."
Dat laatste was tot mij gericht en ik maak een 
gebaar van dat het niet uitmaakt. Anne is echter 
van mening dat de zaak hiermee nog niet af is.
"Dat is al de derde keer."
Gitta slaakt een zucht.
"Oh, Anne, relax toch een keer."
"Ik vind dat belangrijk! Dat schema is er niet 
voor niets en het is een kleine moeite als 
iedereen zich er gewoon aan houdt."
"Niemand heeft er toch problemen mee?"
"Nee, jij in ieder geval niet. Wat had je anders 
dat laatste uurtje voor het eten moeten doen, 
als Wim had moeten koken?"
Gitta's ogen worden groot van woede en 
ontsteltenis. Ze smijt haar bestek neer en 
verlaat stampvoetend de keuken. Wim vraagt of 
dat nou nodig was en haast zich dan achter Gitta 
aan.
"Tja, het is toch zo?"

Die avond hangt er een gespannen stilte. Ik zit 
op m'n gebruikelijke plekje een boek te lezen. 
Jessica, Erik en Bas hangen met z'n drieeen 
languit in de bank. Erik heeft loompjes z'n arm 
over Jessica's schouder hangen en Bas ligt met 
z'n hoofd op haar schoot. Wim zit op de andere 
bank voor zich uit te staren. Anne zit aan tafel 
een kruiswoordpuzzel te maken en Peter is bezig 
een joint te draaien van wat over is van z'n 
dagrantsoen wiet. Gitta is samen met Irene het 
laatst gespot in een ver hoekje van de tuin. Het 
is een zomerse dag en de kamer is gevult met 
stoffig zonlicht. Het enige geluid in het huis 
komt van het geritsel van vloeipapier en het 
gezoem en gepiep van de camera-trolley's tussen 
de dubbele wanden. Plotseling klinkt er gekraak, 
gevolgt door de heldere stem van de presentator 
die als vanuit het niets het hele huis vult.
"Hoi bewoners!"
Iedereen kijkt verschrikt op. Ik laat m'n boek 
zakken, Jessica, Erik en Bas staken hun slome 
geaai en Peter's joint hangt halfgedraaid stil
in de lucht.
"Jullie zijn nu live in de uitzending."
De vage associatie met God die deze lichaamloze 
en alomtegenwoordige stem soms bij me oproept 
wordt verpest door de nutteloosheid van z'n 
opmerkingen. Het maakt een mens bijna 
psychotisch, dagenlang in de geisoleerdheid en 
de betrekkelijke rust van het huis, alleen met 
de acht zelfde mensen, gevangen in landerigheid 
en enkele bijna dwangmatige rituelen, om 
plotseling opgeschikt te worden door een stem 
die lukraak, bijna als een guerrilla strijder, 
in je levenssituatie ingrijpt. Het zijn die 
momenten dat je je nog het meeste als een 
laboratoriumrat voelt. Van de contstante 
observatie door tientallen camera's ben je je 
na een tijdje niet meer bewust, het is de hand 
van de professor die van boven af in het 
doolhof grijpt om een muur te verplaatsen of 
een blokje kaas neer te leggen die de meeste 
indruk maakt.
"Zoals jullie weten wordt er vandaag weer 
iemand weggestemd."
Gitta en Irene, die de presentator vanuit de 
tuin hadden horen spreken, komen nu zwijgend 
het huis binnenlopen om zich bij ons te voegen. 
Er volgt een korte pauze waarin de presentator 
waarschijnlijk het tv publiek toespreekt en 
Peter z'n werkje afmaakt.
"Ik zal nu bekendmaken wie er is weggestemd... 
het is: Erik!"
Jessica slaakt een kreet. Bas komt met een 
schok overeind en Erik knippert een paar keer 
met z'n ogen, alsof hij net wakker wordt uit 
een sluimerslaap en wel heeft gehoord wat de 
presentator heeft gezegd, maar het nog niet 
heeft begrepen. Zoals normaal komen vooral de 
vrouwen in beweging om de weggestemde te 
troosten. Irene en Gitta slaan gelijktijdig 
hun armen om Erik en Anne spreekt vanaf de 
andere kant troostende woordjes toe. Wim zit 
nog steeds voor zich uit te staren en Peter 
heeft net z'n joint opgestoken en neemt een 
lange trek. Droogjes blaast hij de geurende 
rook door de kamer. Alhoewel Jessica nu in 
huilen is uitgebarsten valt het me op dat Bas 
nog het meeste aangeslagen lijkt. Blijkbaar 
was de driehoeksverhouding van Jessica, Bas en 
Erik inniger dan ik vermoed had. Ik vraag me 
af hoe deze verschuiving voor het huis gaat 
uitpakken. Na een tijdje zijn de meest heftige 
emoties al weer afgevlakt, is Erik zich ten 
volle bewust van zijn lot, heeft Bas z'n mond 
gesloten, is Jessica gestopt met huilen en 
zijn Irene, Anne en Gitta weer op hun plek 
gaan zitten. Peter neemt nog een flinke trek 
van z'n joint en geeft deze door aan Anne.  
"Dus." meent hij.

Erik heeft te horen gekregen dat hij zich over 
15 minuten met al z'n persoonlijke bezittingen 
bij de poort moet melden en anders zal hij 
door veiligheidsmensen worden opgehaald. De 
verbanning heeft een soort broederschap tussen 
de bewoners geschept en in het gesprek dat 
volgt is iedereen lief voor elkaar en vooral 
voor Erik en ook wel voor Bas en Jessica.
"Zo." wordt er gezegd.
Een besnotterde neus opgehaald. De banneling, 
vrij koeltjes, staat op en kijkt op z'n 
horloge.
"Het is tijd."
Men knikt. Erik pakt de weekendtas, die hij 
tussen het gedweep door heeft ingepakt, en 
loopt het huis uit richting de poort. Hij 
wordt gevolgt door een groot deel van de 
bewoners, alleen Peter, Anne en ik blijven 
achter.
"Dus." zeg ik en wordt opeens overvallen door 
een vlaag van lust, die zich vervolgens 
projecteerd op Anne.

In de weken dat ik nu in het huis zit heb ik 
in totaal vier keer sex gehad, met een 
bewoonster genaamd Marijke. Drie keer heel 
vluchtig, in één van de slaapkamers, ons niet 
storend aan de infraroodcameras. De vierde 
keer was veel uitgebreider. Het was een lome, 
zomerse dag, net als vandaag en we hadden de 
hele middag al geintjes lopen maken en lopen 
flirten. Na het eten trokken we ons terug 
naar een hoekje van de tuin dat relatief 
slecht gedekt werd door de cameras. Het was 
me al eerder opgevallen dat slechts één 
camera, die op een hoge paal bij de 
schutting gemonteerd was, zicht had op dit 
gedeelte. We gingen dicht bij elkaar met onze 
rug tegen een muur zitten.
"Ik heb vannacht gedroomt."
"Waarover?" vroeg ik.
Marijke glimlachte.
"Het was een hele rare droom. Het ging over 
het huis, en jij was er ook bij, en Peter en 
Jessica en Bas en Wim. En toen werd ik 
weggestemd en toen ik buiten kwam toen bleek 
dat de helft van Nederland inmiddels in 
huizen zoals dit zat, met cameras enzo, en 
dat de andere helft ze bekeek op tv."
"En toen werd ik wakker." voegde ze eraan 
toe.
Ik knikte peinzend. We praatten verder en de 
onderwerpen werden steeds persoonlijker en 
we gingen steeds dichter tegen elkaar aan 
zitten en toen kuste ik haar en ze kuste me 
terug en toen vreeen we. Heel langzaam, in 
het ritme van de lome dag.

De dag daarop zou ze inderdaad weggestemd 
worden, en tot op heden heb ik me afgevraagd 
of ze buiten inderdaad aantrof wat haar 
droom voorspelde. Er is geen mogelijkheid om 
het te weten, want ik zit hier nog steeds 
gevangen, verstoken van enige informatie 
over de buitenwereld. Sinds Marijke 
weggestemd is ben ik met geen enkele bewoner 
meer naar bed geweest. En mijn gedrag is nog 
even introvert en conflictvermijdend als 
ervoor.

Vanuit m'n positie in de IKEA fauteuil 
bekijk ik Anne aandachtig. Ze is niet m'n 
type, ze is het soort meisje waarvan er 
dertien in een dozijn gaan. In dat opzicht 
lijkt ze perfect gecast voor dit programma. 
Ze heeft lang blond haar en een vrij smal 
gezicht met stuurse, meisjesachtige ogen, 
een neus die een tikkeltje lang is, maar 
welgevormd, en smalle lippen. Ze is slank, 
bijna tenger, met smalle heupen en kleine 
maar mooie borsten. Ze draagt witte gympen, 
een strakke spijkerbroek en een witte 
blouse met lange mouwen die ze gedeeltelijk 
opgerolt heeft. In haar borstzakje steekt 
een pakje sigaretten, van hetzelfde merk 
als de sigaretten die ik eerder op de dag 
op tafel had gevonden.

Om de terugkerende meute te ontwijken 
verlaat ik de woonkamer en scharrel wat 
tussen m'n spullen in de slaapkamer. Ik 
ontdek een pakje sigaretten onder een 
t-shirt en loop ermee de tuin in. Op een 
kleine aarden wal vang ik nog net de 
laatste zonnestralen op voordat de zon 
achter de schutting verdwijnt. Het huis 
ligt een eindje buiten een laagbouwwijk 
ergens in the middle of nowhere en dankzij 
de hoge schutting is de hoge schutting en 
de lucht erboven het enige wat je vanuit 
het huis kunt zien. Ik steek een tweede 
sigaret op en ga op de aarden wal staan. 
Recht tegenover me zie ik nog net het 
topje van een boom. Ik besluit dat dit 
nog niet voldoende is en loop de keuken 
binnen om een tafel te halen. De eettafel 
bestaat uit twee delen, ieder met een 
stevig stalen frame met daarop een grenen 
tafelblad. Ik grijp een van de delen op 
de helft van het blad vast en til hem met 
het blad naar m'n buik toe op. Door de 
dubbele deur tors ik de tafel de tuin in. 
De poten trekken diepe sporen door het 
gras als ik de tafel het laatste stukje 
tegen de aarden wal op sleep. Tevreden 
stel ik vast dat de poten zich stevig in 
het gras wortelen en niet verder 
wegzakken. Staand op de tafel zie ik voor 
het eerst sinds vijf weken meer dan een 
boomtop van de buitenwereld. Ik zie de 
hele kruin van de boom en enkele andere 
bomen. Het dak van een bestelwagen die 
net buiten de schutting geparkeerd staat, 
een GSM mast en in de verte de rode daken 
van de nieuwbouw huizen. Langzaam schuifel 
ik een rondje van 360 graden op de 
eettafel. Ik kijk neer op het platte dak 
van het huis met het logo van het 
programma, zie de camera's, leidingen, 
kabels en sensoren. Aan de andere kant 
van het huis zijn nog meer bomen en een 
molen.

"Ik wil hier weg!" roep ik tegen de 
onbemande, levenloze camera in de 
dagboekkamer.
Ik wacht een tijdje op een reactie en 
roep dan nog een keer dat ik eruit wil, 
dat ik het meen en dat ik weg wil. De 
camera blijft onbewogen, zijn aandacht 
gesymboliseerd door het rode lampje. Ik 
begin tegen de deur te bonken die de 
dagboekkamer scheid van het 
geheimzinnige gangenstelsel achter de 
muren van het huis. Ik weet dat de crew 
deze deur gebruikt als sluiproute om 
onopvallend het huis in en uit te komen. 
Naast de bewaakte hoofd- poort is het de 
enige weg naar buiten. Een tijdje luister 
ik gespannen naar de stilte achter de 
deur. M'n t-shirt plakt tegen m'n lichaam 
van de benauwde warmte van de 
dagboekkamer. Eigenlijk heb ik een douche 
nodig, maar ik heb m'n prioriteiten 
gesteld; eerst weg. Eindelijk hoor ik wat 
gerommel in de ruimte achter de deur. 
Gekraak en een stem in de dagboekkamer. 
Het is de stem van een van de producers.  
"Wat is er?"
Ik tuur in de camera.
"Ik wens onmiddelijk vrijgelaten te 
worden."
Het wegvallen van een bijna onmerkbare 
ruis verraad dat de producer z'n microfoon 
heeft uigeschakeld om kort met een collega 
te overleggen Misschien zelfs wel met een 
van de psychologen.
"Je weet dat we een afspraak hebben, he?"
Ik zucht.
"Alleen in uiterste noodgevallen mag je 
zonder meer het huis verlaten."
"In dat geval wens ik een gesprek met een 
van de psychologen."
De producer schakelt opnieuw zijn microfoon 
uit. Ditmaal voor enkele minuten. Ik wacht 
geduldig. Als de producer eindelijk weer
spreekt heeft z'n stem een hele andere 
toon gekregen.
"Moment, er komt iemand aan."

Die nacht was een van de langste nachten 
in het huis. De andere bewoners hadden me 
de tafel weg zien slepen en herrie horen 
maken in de dagboekkamer en wilden 
uiteraard weten wat er aan de hand was. 
Niemand was verbaast toen ik vertelde dat 
ik weg ging, ze leken zelfs een beetje 
teleurgesteld dat dat alles was. Toch 
voelde vooral Ineke zich geroepen een 
'goed gesprek' met me te hebben. Met de 
producer had ik afgesproken de volgende 
ochtend om 11 uur het huis te verlaten. 
Het zou dan uitgebreid gefilmd worden en 
's avonds in het programma komen. Als 
gebaar zou ik een klein geldbedrag mee 
mogen nemen, een fractie van wat ik zou 
krijgen als ik de hele periode zou 
uitzitten.



(c)opyright 2001 by Aran