"Revolutie" By: Aran Ik droom weleens dat ik in een dikke, melkachtige, vloeistof zweef. Ik hoor en voel niets anders dan mijn eigen hartslag en zie niets anders dan diffuus licht. Mijn bewegingen en schreeuwen worden gedempt door het dikke vocht. Dan word ik wakker in mijn kamer, doordrenkt van ochtendzon. Ik fantaseer dat er iemand naast me ligt. Gisteren kwam ik in de bus een jongen tegen die alles van bomen wist. Hij wees me onderweg op verschillende soorten bomen, maar het was al donker dus zag ik niet veel. Een half uur lang liet ik hem praten. Over z'n leven, over z'n werk. Hij vroeg ook wel eens wat aan mij, maar dan antwoordde ik vaag, zonder iets te vertellen, of met een wedervraag. Na een half uur vertelde ik hem dat ik tot m'n twaalfde in een heel klein dorpje had gewoond, met een park met een paar hele grote eiken. En dat ik op een nacht uit m'n slaapkamerraam was geklommen, m'n nachtpon uit had gedaan en naakt een van die eiken had omhelst. Ik vertelde dat ik dat nu als mijn eerste seksuele ervaring beschouwde en vroeg hem of hij ook weleens zoiets had meegemaakt. De jongen was even stil, vroeg zich af of hij me serieus moest nemen. Toen vertelde hij dat hij een keer met z'n vriendin tegen een kastanje aan had gevreeën. Ik kruip onder m'n dekbed vandaan en ga naar de wc. Dan was ik m'n gezicht en kleed ik me aan. Ik smeer twee boterhammen voor ontbijt en twee voor onderweg. In de bus kom ik Het Stelletje tegen, een jongen en een meisje. Ik denk dat de jongen ongeveer 24 jaar oud is, een beetje verlegen, niet echt knap. Hij heeft kort zwart haar, een gele jas en sportschoenen. Het meisje vind ik stiekem wel leuk. Ze heeft lang blond haar en een bril met rechthoekige glazen. Ze draagt meestal een eenvoudige zwarte jas en een eenvoudige donkere broek eronder. Ze praten meestal wat, maar tonen weinig aanhankelijkheid. Ik heb ze elkaar een keer zien kussen, daarom weet ik dat het een stelletje is. Zij stapt uit bij de universiteit, hij rijdt nog een paar haltes verder. Ik kom ze bijna iedere keer tegen als ik de bus van kwartoveracht neem, en soms ook op de terugweg. "Hallo." zeg ik, en ik steek m'n hand uit naar het meisje. Ze kijken beiden op, het zijn nette mensen. Aarzelend schud het meisje mijn hand. "Hoi," zeg ik nog een keer als ik mijn hand naar de jongen uitsteek. Ik richt me tot het meisje. "Ik ben jullie biograaf." vertel ik haar opgewekt. "Hoe bedoel je? Hebben wij elkaar al eerder ontmoet?" Nee, schud ik, en besef me dat ik wat meer moet rationaliseren om verder te komen met deze mensen. "Het is voor een opdracht voor school." "Welke school zit je?" "Het Maritus College, en jullie?" Ze glimlacht. "De vrije universiteit." "Welke studie?" "Psychologie. Moet je geen aantekeningen maken?" "Nee, ik onthoud alles." Ze knikt. Ik ben inmiddels dwars op de stoelen voor hen gaan zitten en staar ze aan over de rand van de leuning. "Wat is jullie politieke voorkeur?" "Ga je echt een biografie over ons schrijven?" De jongen kan praten. "Ja, maar dat is eigenlijk een dekmantel. Mijn opdracht is mensen te rekruteren voor de Kommunistische Jongerenpartij." De jongen moet lachen. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vraagt ie. "Zeventien." Het meisje staat op. "Hier moet ik eruit." Ik kijk naar buiten, het is inderdaad haar halte. "Tot vanavond," zegt ze tegen haar vriend, en tegen mij, "Veel succes met je opdracht." "Dankje." Ik maak aanstalte om me om te draaien. "Moet je mij niets vragen?" vraagt de jongen. "Nee," zeg ik. Een tijdje geleden sprak ik een dame in de supermarkt aan, die een pakje oplosgroentesoep in haar winkelwagentje wilde leggen. Ik vertelde haar dat ik die ochtend in de krant had gelezen dat de oploschampignonsoep van datzelfde merk uit de schappen was genomen omdat er zware metalen in aangetroffen waren. Champignons worden vaak in grotten gekweekt, legde ik haar uit, omdat het daar zo donker en vochtig was. Maar in dit geval waren de champignons in een verlaten uraniummijn gekweekt. Ik wees de dame op een lege ruimte in het schap waar normaal de oploschampignonsoep zou staan. "Men zegt dat er vooralsnog geen zware metalen in de oplosgroentesoep zijn gevonden. Maar het komt uiteindelijk allemaal uit dezelfde fabriek, dus wie weet?" De dame keek me even verbaast aan, trok toen haar neus op en legde het pakje in haar karretje. Waar zo'n jong meisje als ik toch van die rare verhalen vandaan haalde, mompelde ze. Ik droom dat ik communist ben. Er gaat een hele boel goed in het land, maar ook een hele boel niet. De regering valt. Vanuit het niets verschijnen er nieuwe partijen die razendsnel aan macht winnen. Dan wordt ik wakker in mijn kamer, plakkerig van het zweet. Ik fantaseer dat er iemand naast me ligt. De ochtendzon valt op zijn gezicht. Hij slaapt nog. De volgende dag kom ik het meisje alleen tegen. Ik plof in de stoel tegenover haar. "Wat ga je stemmen?" "Weet ik nog niet," bekent ze. "Wat heb je de vorige keer gestemd?" "Voor de gemeenteraad?" Ik knik. "Een lokale partij." "Wat zou je eerder stemmen, meer rechts of meer links?" "Rechts, denk ik." "Wat doe je?" "Ik loop stage." "Voor welke studie dan?" "Personeel en Arbeid." "Aan de Hogeschool van Amsterdam?" "Ja." "Oh, dat doet mijn zus ook." "Welk bedrijf loop je stage?" "KPN." "Nemen die nog stagiairs aan, dan?" "Juist wel, dat is goedkoper." "Waar woon je, Mijdrecht of Wilnis?" "Mijdrecht." "Dat is gemeente de Ronde Venen, hè? Je hebt toch niet op André Hazes gestemd?" "Nee." "Zou je niet een eigen partij op willen richten?" "Nee." "Wat zou je dan willen doen na je opleiding?" "Doorstuderen." "Wat? Psychologie?" "Ja, of sociologie." "Hoe oud ben je?" "22." Het is niet vaak dat je een jong stelletje iedere dag in de bus tegenkomt," vertelde de jongen mij. "Het is zo vreemd, alsof je een stukje van hun privéleven mee mag maken." "De volgende ochtend kwam ik ze weer tegen. Haar vriend deed alsof ik niet bestond. Ik vind hem moeilijk te peilen, maar tegelijkertijd identificeer ik me wel met hem. Ik denk wel eens dat als ik mijn haar zou afknippen en een gele jas aan zou trekken, ik voor hem door zou kunnen gaan." "Ik vroeg haar of ze gelukkig was. Ze gaf het enige foute antwoord. In mijn ogen is geluk een utopie. Geluk bestaat niet zonder ongeluk. Maar misschien kun je wel gelukkig zijn, als de meeste dingen in je dagelijks leven redelijk goed gaan en je zweeft op de natuurlijke high van verliefdheid." (c)opyright 2002 by Aran