Dit is fictie
Er is niets vrediger dan een trein die zich in volstrekte duisternis door de nacht boort. De ingehouden adem. De honderden gezichten van honderden passagiers slechts verlicht door het bleke licht van hun mobieltjes. Mensen kijken op, elkaar aan. En dan is het moment weer voorbij, floept de warmwitte LED-verlichting weer aan en raast de trein verder. Er klinkt gekraak, een gedempt overleg, en dan de stem van een spoorwegmedewerker.
Is het je ooit opgevallen dat mensen die via een omroepsysteem spreken altijd een bepaalde stemintonatie gebruiken die verder niemand ooit in enige andere situatie gebruikt? Een soort kunstmatige zangerigheid, tegelijkertijd emotieloos, machinaal en overdreven melodieus. Ik geloof niet dat conducteurs die stations omroepen of cassieres die om assistentie vragen in de supermarkt hier les in krijgen. We hebben nu eenmaal allemaal een idee van hoe je hoort te klinken als je via een omroepsysteem spreekt. En wanneer die situatie zich voordoet, zullen we ook proberen op die manier te klinken, waarmee het idee zich weer een heel klein beetje dieper wortelt in de geest van eenieder die ons hoort.
Spoorwegmedewerkers hebben het natuurlijk extra zwaar. Zij vormen het menselijke schild tussen miljoenen reizigers en het falen, de onwil en de onkunde van het spoorwegbedrijf. Ze worden opgeleid om treinen te besturen, chipkaarten te scannen, en om te gaan met agressie. Maar niet om te improviseren als er slecht nieuws gebracht moet worden. Dan moeten er flarden van standaardzinnen aan elkaar geprutst worden en hoor je de zweetdruppeltjes langs de blozende wangen stromen terwijl een conducteur in de huid van een pr medewerker probeert te kruipen.
"Dames en heren... wegens een storing... zullen wij vandaag helaas niet stoppen op station Sloterdijk..."
Inderdaad rijd de trein op dat moment op volle snelheid door Sloterdijk. Met m'n hoofd tegen het raam geleund zie ik een studente op het perron staan met een zwarte jas en paars haar en een grote tas met tekeningen die door de luchtdruk tegen haar benen wordt geblazen. Ze kijkt terug. Ik probeer een verontschuldigende blik te werpen.
"... onze excuses voor het ongemak..."
Een man met een vouwfiets die al klaar stond op het balkon stampt en vloekt. De overige passagiers schikken zich in hun lot, en de trein raast verder. Het deurtje van de cabine gaat open en de conducteur stapt de coupe binnen. Hij plukt wat aan de rits van het heuptasje dat onder zijn buik bungelt, buigt zich over de eerste passagier en stelt een vraag. De passagier schud van nee en de conducteur beweegt zich richting de volgende passagier. Na een derde afwijzing is hij dichtbij genoeg voor mij om de vraag te horen. Het is een wat vreemde vraag, begint de conducteur, maar of mevrouw soms een creditcard bij zich heeft. De vrouw kijkt de man aan. Ze vraagt zich af of ze op het punt staat opgelicht te worden, en zoja, hoe. Door een spoorwegmedewerker, in een volle trein.
"Ik beloof u dat de spoorwegen al uw kosten zullen vergoeden. Het is erg belangrijk."
Iets in de verontschuldigende woorden en paniekerige blik halen de vrouw over. Nou goed dan.
"Heel vriendelijk bedankt zou u mee willen lopen?"
De vrouw volgt de conducteur de cabine in.
Het is er donker, afgezien van de gekleurde lichtjes van drukknoppen en panelen. De machinist zit bewegingsloos in zijn stoel, zijn handen rusten op de bediening. Voor hen strekt het spoor zich uit en razen de seinen langs. De conducteur wenkt de vrouw naar voren te komen. Over de schouder van de machinist ziet ze een groot scherm dat bijna het volledige bedieningspaneel voor de machinist in beslag neemt. Op het scherm staat een afbeelding van een cijferslot en een wit kader met daarin een betalingsformulier en de oproep: vul uw creditcard gegevens in om de transactie af te ronden, als de betaling voltooid is zal uw computer weer worden vrijgegeven. De vrouw vist haar telefoon uit haar tas en maakt een foto. Dan pakt ze haar creditcard, veegt een lok haar achter haar oor terwijl ze zich over het scherm buigt en begint te typen.
meer onzin...
De minister en het theater
Piet
Geen sleepwet
De rumba en zijn trawanten
Angst en verwarring
De plein
Dit is fictie
Wedstrijd
Hunted
De toekomst van drones
Wired en de advertentiemannetjes
Cybercriminaliteit onder jongeren
Over de waarde van een leven
Een netwerk van dingen
De menselijke mal
Onafhankelijk
Het begin
Pinnen mag
Er even lekker helemaal uit
De Fiets
Ook geen knip waard
Het Platteland
Het Strand